Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Zoals bekend zit Nick – vooral deze zomervakantie – hele dagen op zijn kamer. Gamen, YouTuben, Netflixen, af en toe een rondje zelfservice tussendoor (ik klop tegenwoordig altijd eerst); prima leven zo. Nick is dan ook een typische ‘witte man’.
Simone daarentegen is tegenwoordig continu de hort op. Die heeft de vakantie – en het buitenleven als zodanig – eindelijk ontdekt: zwembad, vriendinnen, skater-plaats, wandelen (?) met haar vriendje, zon en af en toe zelfs zee en strand (want vriendje heeft een brommer en de zee is niet echt ver van hier). En nu dan ook nog haar Friesland-trip. Tot voor kort was dat nog wel anders. Zij is nu dus die typische ‘vrouw met een kleurtje’.
Dat kleurtje komt – zoals bij velen – haar zelfbewustzijn ten goede: zodra ze onze ‘witte man’ ziet zitten, schiet ze in de kritiekmodus. Niets aan Nick is goed en alles wat hij doet, is verkeerd.
—
Bij het avondeten ziet Nick zo mogelijk nóg wat bleker dan anders. Genoeg aanleiding voor Simone om hem voor de zoveelste keer in ‘t gezicht te brullen: “Broer, jij moet nodig eens naar buiten, wat kleur opdoen, bleekscheet! Jij moet vitamine D en frisse lucht tanken!”
Bleekscheet is vandaag de dag weliswaar politiek incorrect (dat zou iets van ‘scheet met gereduceerde kleurschakering’ moeten zijn), maar dat met die frisse lucht is zeker geen overbodige luxe; zijn kamer stinkt een uur in de wind. Zweet, vuile sokken en een niet verschoond bed leveren regelmatig een niet te harden smog-wolk op.
En vitamine D schijnt goed tegen Corona te zijn, maar Nick doet uit principe niet aan vitamines of ander alternatief gezondheidsgedoe, dus dat is helaas geen werkzaam argument. Nick’s antwoord luidt dan ook: “Dat bepaal ik zélf wel! Je bent m’n moeder niet!”
Waarop Simone terug bitst: “Maar mama vindt dat ook!”
Toch blijken de stimulerende opmerkingen hun doel niet gemist te hebben. Op zaterdag besluit Nick spontaan te gaan wandelen. In zijn eentje. Meer dan opzienbarend.
Hij verduidelijkt meteen: “Ik doe dit enkel om ein-de-lijk van jullie gezeik en gezever over mijn gebrek aan buitenlucht en kleur af te zijn!” En weg is hij.
Niet veel later breng ik een zak vuilnis naar de kliko. Ik kijk slinks de straat in en wat ik al verwacht had, is ook waarheid: Nick staat op de hoek van de straat. Oortjes in, slungelig leunend tegen lantaarnpaal. Overduidelijk is hij druk aan het wachten tot hij weer met goed fatsoen thuis kan komen. Ik doe alsof ik hem niet zie en laat de kliko-klep hard dichtvallen. Daardoor ziet hij mij wel en verdwijnt, eveneens als verwacht, fluks om het hoekje, uit het zicht.
Nog geen tien minuten later komt hij weer thuis.
“En? Lekker gewandeld?”
“Hmm hmm…”
Welnu, ziedaar. Wandelen werkt. Hij krijgt spontaan een kleurtje.
Gewoon om even te laten weten: ik lees je nog steeds.
Groet.