Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
School is weer begonnen. Eindelijk! En dat is te merken: de kinderlijke echtelieden in dit huishouden (te weten: het oude echtpaar ‘broer’ en ‘zus’) zitten elkaar weer volop in de haren. Alsof er nooit zoiets als vakantie a.k.a. interbellum heeft bestaan…
“Is er iets mis met Simone?” vraagt Nick. Normaal is hij bij de inleiding van zijn vragen altijd erg lang van stof, maar dit keer komt hij meteen to the point. Opvallend.
“Hoezo mis?”
“Nou, ze zit ineens weer hele namiddagen binnen; ze is alweer bijna net zo bleekjes als ik. Ze reageert niet als ik iets vraag, staart een eind in de ruimte en zit alleen nog maar een beetje op haar foon te hannesen.”
“Dat is toch normaal?”
“Nee. Normaal is als ze verkeerd om in bed ligt, door drie Netflix-series tegelijk powerzapt én meteen terug snauwt. Óf de hort op is.”
Nick ploft kordaat naast haar op de bank en prikt haar venijnig in de bovenarm.
“Hey, hey, zusje! Ben jij ziek?”
“Rot op, man! Nu is mijn schouder kapot. Ik bén niet ziek. Dus jij hoeft ook niet de coronaspuit te spelen, godverruh…”
“Siem!” roep ik vermanend.
“Domme!” maakt ze de zin alsnog compleet
De harde bewoording blijft zonder effect. Nick rot niet op. Hij schurkt zich – in al zijn breedvoerigheid – tegen haar aan om een fatsoenlijk broer-zus-gesprek inclusief uitgebreide inleiding en broederlijke afsluiting aan te knopen. Puur om te irriteren, natuurlijk. What else.
“Hey Siem, ik moet je wat vertellen. Weet je nog van laatst, van die ene flippo die…”
Verder komt hij niet. Simone veert overeind, tikt met haar vinger op zijn voorhoofd en blèrt: “SKIP INTRO! SKIP INTRO!”
Nick valt stil. Wat ook het door haar beoogde effect was, neem ik aan.
“Jij bent duidelijk aan het afkicken van je Netflix-verslaving,” mompelt hij. “Skip intro. Duh.”
“Geen intro, geen inhoud, zoals bij elke man,” gromt Simone terug, graait haar spullen bij elkaar en stampt naar boven.
“Vrouwen…” verzucht Nick, “ik snap er nog steeds geen hol van. Wil ik ook eens aardig zijn…”
“Jij was niet aardig. Jij bent namelijk nóóit aardig. Jij probeerde haar ook nu weer gewoon uit de tent te lokken door te dóén alsof je eens een keer aardig wilde zijn.”
“Dat is jouw theorie. De mijne is anders.”
“Oké.”
En dat was dat.
Zo doen wij mannen dat onder elkaar: korte discussies, duidelijkheid, verschil van mening accepteren, even goeie vrienden.
Vrouwen zijn daar anders in. Die worden gemeen. Snerend. Bitchy. Niks acceptatie. En als het intro van een gespreksaflevering hen niet bevalt, lopen ze weg.
“Volgens mij moet ze ongesteld worden,” bromt Nick in het voorbijgaan.
Oh ja. Dát kan ook.
PMS. Het ultieme, véél te langdurige intro voor de vrouwelijke lijdensfase.
Kan wat mij betreft ook geskipt worden.
