Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Donderdag is mijn grote boodschappendag. Ik heb een bloedhekel aan boodschappen doen, maar één keer in de week is het nodig. Vooral omdat ik voor Simone biofruit en -groente moet kopen; iets anders wil ze niet meer en dat onbespoten spul blijft nu eenmaal minder lang goed. Dus ik moet.
Ik drentel heen en weer voor het schap met bes-achtigen. Rode bessen, zwarte bessen, kruisbessen, frambozen, bramen… Maar geen biobessen. Dan ontwaar ik bioaardbeien. Die zullen vast wel aan dochters vereisten voldoen. Maar… de duurzame, kartonnen bakjes zijn ‘open’, constateer ik verbaasd. Geen afdekkend cellofaantje of beschermend netje; iedereen kan er theoretisch (en praktisch) met zijn gore tengels aanzitten en er aardbeien instoppen of uithalen.
Ik vind dat niet fijn. Ten eerste om hygiënische redenen en ten tweede omdat ik nu niet weet of ik wel een correct gevulde bak met de geoffreerde 500 gram te pakken heb. Vooral dat laatste. Ik zoek daarom maar de meest volle bak uit, tuur er kort naar om eventuele rotte exemplaren down under te kunnen ontwaren en stop hem dan in een – biologisch afbreekbare – zak. Ik wil immers niet dat die dingen door mijn hele kar rollebollen. Simone kan trots op mij zijn.
Bij de kassa zet ik de volle bak-in-zak voorzichtig achteraan op de band. Als alle boodschappen uitgestald voorwaarts schuiven, duw ik voorzichtig de zak-met-bak erachteraan, zodat ik tijdens de afrekenprocedure geen kostbare aardbeien verlies.
Ik kijk even naar de kassadame (of moet ik ‘kassamens’ zeggen?) en zij kijkt al scannende pinnig over haar bril terug. Dan pakt ze demonstratief de zak, haalt met een zwaai de bak aardbeien eruit en zet hem op haar ingebouwde weegschaal. Met haar gifgeel gelakte klauwen haalt ze de mooiste, grootste aardbei uit de bak en legt hem (of haar? Zijn aardbeien vrouwelijk?) demonstratief naast de kassa neer.
“Deze aardbei krijgt u niet!” schalt ze door de ruimte, terwijl ze de barcode tergend langzaam langs de scanner haalt en mij uitdagend aankijkt. Ik staar enkel verbouwereerd terug, te paf om nog ‘poef’ te kunnen zeggen.
Ze zei het echt… ‘Deze aardbei krijgt u niet.’ Dat heeft nog niemand in mijn leven tegen mij gezegd. Wat een prachtige volzin uit de mond van een volledig overwerkte voltrut voor een slechts ietwat (te) volle bak. Volgens mij zegt ze dit soort dingen vaker.
“Deze bak zit té vol, meneer,” gromt ze dan ook ter verklaring. “Hoeveel aardbeien heeft u er wel niet bij ingestopt?”
Erbij ingestopt? Ik wilde die dingen juist helemaal niet aanraken!
“Ik héb er helemaal niks bij ingestopt! Zo stond die bak daar en zo heb ik hem in de zak gedaan!”
“Ja, dát zeggen ze allemaal,” schampert ze.
Ik voel de afkeurende blikken van de mensen achter mij in de rij. Dan raap ik mezelf weer bij elkaar.
“Doet u vooral wat u niet laten kunt. U moet tenslotte ook iets voor de lunch hebben, nietwaar?”
Ze kijkt me vernietigend aan. “U moet heel blij wezen dat ik geen aangifte doe van winkeldiefstal! Mensen die bakken extra vol stoppen, die moeten wij hier niet!”
“Nee, dat is nu wel duidelijk. Weet u wat u wél moet? Afsluitbare aardbeienbakken en zelfscanners. En bewakingscamera’s op de groenteafdeling. Zodat onschuldige klanten zich niet meer van bioaardbeiendiefstal hoeven te laten betichten. Hier, u mag die hele biobak hebben. In uw gezicht. Qua kleur passen die dingen namelijk prachtig daarbij. Dag mevrouw!”
Ik scheer mijn pas langs de pin en peer ‘m. Zónder volle bak, maar mét voldoening. Dan bedenk ik me dat ik wél voor die wat minder volle bak betaald heb. Ik been terug naar de kassa en gris de bak alsnog uit haar handen.
“MIJN aardbeien,” grauw ik.
Dát moet ze in ieder geval ten volle beamen.
Je betaald ze toch pas nadat ze gewogen zijn? Dus sowieso een rare actie van haar, als er meer dan 500 gram aardbeien inzitten , betaal je iets meer . Kennelijk is rekenen tegenwoordig lastig ook voor vrouwen met gifgroene nagels.
Dit waren ‘vooraf gewogen’ bakken; in elke bak moest dus per definitie 500g zitten. Dat vond ik al raar; waarom niet gewoon wegen bij de kassa inderdaad? Zo krijg je van dit soort onmogelijke situaties 🙁 Bovendien woog ze op haar stomme weegschaal de kartonnen bak mee, dat ding weegt ook nog wat. Logisch dat er dus meer inzat. Nou ja, ik heb het inmiddels weten te verwerken.
Hopelijk waren de aardbeien lekker.