Kittige Karin met haar kekke korte kapsel ging naar de bioscoop. Het meest recente gedrocht van Linda de Mol móest Karin op een groot scherm zien. Lekker lachen om die malle homo’s, en die gekke meiden die niet op hakken kunnen lopen.
Karin vindt een bezoek aan de bioscoop hartstikke fijn. Maar best wel duur. Dus Karin stopt haar broekzakken vol met snickers. En haar binnenzak is gevuld met zakjes Capri Sun. “Een bak popcorn en een flesje cola kost meer dan het kaartje zelf,” moppert Karin altijd tegen haar man. “Als ik voor 5 euro popcorn koop moet er op zijn minst bladgoud overheen zitten.” Nee, Karin laat zich niet foppen.
Wijdbeens wandelt Karin langs de kaartjescontrole. Ze voelt haar snickers smelten. Daarbij is de Capri Sun aan het chambreren, ze voelt de hitte op haar borsten branden. Karin moet opschieten. Gelukkig mag ze zonder problemen doorlopen. Goed zo, want anders had ze me toch een partij stampij lopen schoppen! Ze laat zich de kaas niet meer van het brood eten. Die tijd is voorbij.
In de zaal is het druk. Bijna alle stoelen zitten vol met kirrende meiden van twijfelachtig allure. Karin vindt dat maar niets, zo’n volle zaal. Je zal altijd zien dat die gillende gleuven zó hard gaan giechelen, dat ze de helft van de film niet volgen kan. Zonde van het geld, preventief al. Zeker weten dat ze na afloop het geld van haar kaartje terug gaat eisen. Zoals ze dat altijd probeert.
Als ze eenmaal zit, legt ze haar half gesmolten chocoladerepen in de stoel naast zich, en al snel volgen de zakjes suikerwater met tropical-smaak. Snel checkt ze nog even haar telefoon. Ze heeft nog wat breinaalden op Marktplaats staan. En dan gaat er een dame naast haar zitten. Pardoes op haar snickers, en haar Capri Sun. Prompt spat het sap alle kanten op.
“Wat flik je me godverdomme nou, vuile…” schreeuwt Karin hysterisch. Zo hard, dat een medewerker van de bioscoop meteen komt aangesneld.
Niet veel later wordt Karin de tent uitgezet. De geplette snickers vliegen haar om de oren. Een flinke groep kirrende meiden van twijfelachtig allure sluiten gierend van de lach de deur van de bioscoop.
Grienend fietst Karin naar huis.
Haar haar valt in klitten over haar gezicht. De miezerige regen druipt in straaltjes en versmelt met haar tranen die inmiddels zwarte strepen hebben getrokken op haar getekende gezicht.
Ze trapt stevig door, wijd eens met platte voeten, gebogen over haar stuur, gebiologeerd door de schijnsels op het natte wegdek.
Ze briest…
Zin om voor Hoevrouwendenken te schrijven?