Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Ik ben, volgens de huidige online maatstaven en vereisten voor communicatie, niet interactief genoeg. Ik zeg nu eenmaal niet zoveel en daarom zegt niemand mij ook iets. Ik post en tweet maar sporadisch; veel te weinig om interessant te zijn dus. En daardoor val ik uit de tijdslijnen der kwekkende mensheid.
Maar ja, ik ben nu eenmaal een stille. Zowel in ‘t echte leven als op sociale media. Vroeger was mijn terughoudendheid nooit een probleem: ik was aanwezig, maar niemand had last van mij. Ik bood een luisterend oor en zo nu en dan een snedig, maar vooral nuchter advies. En meteen waren er plenty mensen die graag even bij me kwamen buurten en socializen. Met name om hun sores te luchten; zij deden het praatgedeelte, ik de rest. De verhoudingen waren duidelijk.
Maar dat was ooit. Nu is het allemaal anders. Zeker sinds sociale media tot het middelpunt van alle communicatie zijn verworden. Facebook, WhatsApp en aanverwanten zijn uitgegroeid tot dé mondiale spil der intermenselijke interactie. En áls die spil dan op globale schaal ineens een paar uur wegvalt, gilt de wereld het ook meteen uit. Wereldnieuws! Gelukkig heb ik geen Instagram, dan was de ramp compleet geweest.
Ik moet eerlijk bekennen: ik heb er totaal niets van gemerkt. Nou ja, ik had mijn moeder ineens aan de lijn in plaats van in de WhatsApp. Ik was niet meer bereikbaar en ze maakte zich zorgen. Doet ze normaal nooit, maar als er geen antwoord op haar dagelijkse app-dingetje komt, dán wel. Moeders blijven moeders.
Pas de volgende dag, toen de grote ‘social blackout’ op het internationale nieuws was, drong het echt tot mij door hoezeer mensen afhankelijk zijn geworden van een paar intermediërende media-moguls die zich als ‘sociale’ platformen vermommen.
Want sociaal zijn ze echt niet:
Lul je niet dagelijks een eind in de ruimte, zegt niemand jou iets.
Like je niet, like’t niemand jou.
Wind je je niet regelmatig openlijk op, gaat de maatschappij aan jou voorbij.
Leef je niet mee, kun je zelf ook overal in stikken.
Zonder social media zouden we een stúk minder faalangstigen, complottheoretici, wappievolk en andere overmatig levensbange mensen zien. Zonder Facebook en consorten hadden we een shitload minder verdeeld- en boosheid. En daarom heb ik – nu meer dan ooit – een hekel aan deze intermediairs, die iedere vorm van menselijke interactie lijken te kunnen én te mogen vervormen tot oppervlakkige, angstaanjagende stampij.
Enfin, ik blijf doen wat ik altijd al deed: eens per week mijn ‘stukje leven’ tikken. Puur voor mijn eigen egoïstische gerief. En enkel op HoeMannenDenken, want daar is er niemand die mij voorschrijft wat en hoe ik moet schrijven voor de clicks. IK bepaal. Pas als dat ook niet meer kan, kap ik ermee.
Ik interageer in éénrichtingsverkeer. Een contradictio in terminis, maar dat merkt het hedendaagse publiek toch niet. Ik typ gewoon een eind in het wildeweg en hoef er niet eens één lullige reactie voor terug. Mooi toch?
Ik ben en blijf een online kluizenaar. Sociaal avers. A-sociaal. En ik noem dat – vol eigenliefde en met de inborst van een digitale geus – exclusief interactief. Let me be.
Nou vooruit, 1 lullige reactie dan..fijn stukje weer en helemaal eens met je analyse over de vernietigende invloed van Social Media op de geestelijke volksgezondheid.