Als je te maken hebt met geluidsoverlast, dan kun je twee dingen doen: het geluid dempen met hulpmiddelen of de bron van het geluid elimineren. Dat laatste heb ik gedaan, door mijn social media accounts (op Instagram en LinkedIn na) aan de wilgen te hangen. Vanwege de vaccinatie oorlog (ik noem het al een tijd geen discussie meer) die steeds heftiger wordt.
Facebook en Twitter zijn verworden tot slagvelden waarin men elkaar met de lelijkste dingen bestookt, tot en met doodsverwensingen aan toe. Het gevaccineerde kamp heeft alle tools in handen gekregen om druk uit te oefenen op de groep ongevaccineerden, gesterkt door de dikke koppen in de vaderlandse media en de onbeholpen (of geraffineerde) oneliners van Hugo.
Het ongevaccineerde kamp bestaat volgens een deel van de gevaccineerden hoofdzakelijk uit ‘wappies’. Dat houdt in dat wanneer iemand aangeeft niet gevaccineerd te zijn, men automatisch aanneemt dat deze persoon in zijn vrije tijd alu hoedjes draagt en 5G-masten in de fik steekt. Omgekeerd heeft een deel van de ongevaccineerden het idee dat een ‘geprikte’ een slaafse burger is, die nogal makkelijk met zich laat sollen. Daar komen we niet meer uit, samen.
(tekst loopt verder onder de afbeelding)
Beeld: pexels.com / Maksim Goncharenok
De nieuwe definitie van ‘samen’
Het woord ‘samen’ heeft in mijn ogen een nieuwe betekenis gekregen. Waar aan het begin van de coronacrisis ‘samen’ stond voor verbroedering in de breedste zin van het woord, daar betekent ‘samen’ vandaag ‘samen met onze club’ tegen ‘jouw club’. Haat en disrespect, ongecontroleerde woede en groepsdruk die wordt uitgeoefend zijn aan de orde van de dag. Verwijten over en weer, verwijten waar de ander zich niet in herkent. Gebrek aan empathie, gevoed onbegrip en de bereidwilligheid de ander te laten lijden zijn aan de orde van de dag.
Ondertussen is er een vrij stille groep die bestaat uit ongevaccineerde en gevaccineerde mensen, die zich zorgen maakt over de ontstane tweedeling. Gaat die ooit nog weg, als corona onder controle is? Of hebben we een olifantengeheugen en blijven we elkaar voor eeuwig deze strijd nadragen? Voor mij staat als een paal boven water dat de tweedeling al lang geaccepteerd is, zij het met verdriet. De ongevaccineerde groep organiseert zich achter de schermen, er zijn Whatsapp groepen, besloten Facebookgroepen, allemaal met als doel elkaar te steunen en te zorgen dat de groep kan overleven als het allemaal nog ernstiger vormen aanneemt.
Dat gaat doorwerken tot in de zakelijke wereld. Wie straks verplicht wordt om met een QR-code naar kantoor te komen, kan wachten tot hij of zij ontslagen wordt, maar kan ook solliciteren bij een ongevaccineerde werkgever die alleen nog ongevaccineerden op de werkvloer toelaat. De rede is namelijk helemaal weg. Het is overleven geworden.
We hebben elkaar, ondanks alles, toch nodig. Toch?
Wat blijkbaar niemand meer voor ogen heeft, is dat we als mensen elkaar nodig hebben. Een basisbehoefte om samen (samenleving, weet je nog) te overleven. Prioriteit nummer één zou voor iedereen moeten zijn om tot een compromis te komen, zodat we allemaal ruimte hebben om ons te bewegen. Zover zijn we nog lang niet helaas.
De trieste score na de laatste persconferentie: ik heb mensen huilend aan de lijn gehad omdat ze terugkwamen van de prikpost, totaal gebroken. Ze hebben de vaccinatie genomen omdat de druk te groot is geworden. Iets in het lichaam laten spuiten, terwijl geest, lijf en leden schreeuwden om het niet te doen. En dat is leven onder dwang. Dwang die zogenaamd nog steeds niet aanwezig is, want ‘Je maakt een keuze om het niet te doen en moet dan de gevolgen aanvaarden’.
Dat die gevolgen een volledige expultatie inhouden van sociaal en zakelijk leven, schijnt er niet toe te doen. Reacties als “Net goed, wie niet horen wil moet voelen” en “One down, more to go” uit het gevaccineerde kamp geeft aan dat de ongevaccineerde inmiddels gedehumaniseerd is en als een opgejaagd varken de slachtbank mag worden ingevoerd.
Wees er trots op, als je je medeschuldig hebt gemaakt aan het opvoeren van deze onmenselijke druk. Want ik garandeer je dat er een dag komt dat ook jij aan de beurt bent, om iets te moeten ondergaan waar je tegen bent. Alleen omdat een ander vindt dat dat goed is voor jou en de gemeenschap. Een ding is zeker: we hebben samen de test- en controlemaatschappij gefaciliteerd en er is geen weg terug. Misschien vinden we elkaar ooit terug, tijdens een revolutie of zo. Dan bescherm ik jouw rug en jij de mijne. Omdat we allebei mensen zijn.
Disclaimer: De meningen die worden weergegeven in dit blogstuk zijn die van de schrijver en niet noodzakelijkerwijs die van andere redactieleden.
Gelukkig leef ik in een redelijk rustig gebied waar (nog) geen grote problemen ontstaan als je je niet aan de bevelen van de overheid houd…
Maar ik houd mijn hart vast voor de toekomst…
Het gaat een keer fout en dat, omdat ik mijn lichaam op een natuurlijke manier wil beschermen..
Niet te geloven dat mensen zich zo laten ophitsen…
het zal mij boeien of je wel of niet je prik hebt gehad, dat doe je voor jezelf en ik hoop dat de gevolgen op de lange termijn te verwaarlozen zijn… maar ook daar houd ik mijn hart voor vast…
het is triest, diep triest 🙁