Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Nick leeft nogal in zijn eigen wereld. Die bestaat uit school, chatten met peers en nadenken over hoe de schier oneindige Coronacrisis uiteindelijk ten einde gaat komen.
Vooral theorieën over dat laatste deelt hij gretig met mij. “Puur ter relativering,” beweert Nick. Maar die theorieën bevatten stuk voor stuk nogal drastische eindtijdscenario’s. Zeer ten spijt van Simone, die daarover – zoals vanouds – niets wil horen. Simone houdt van zachte, niet dodelijke oplossingen, zoals een milde Omikron-variant die uiteindelijk een normaal verkoudheidsvirus zal gaan worden; dan is de ellende met overvolle IC’s en de overbelaste zorg voorbij. En klaar is Corona.
Nick denkt daar geheel anders over. Die is ervan overtuigd dat zeer binnenkort iets véél groters gaat gebeuren. Iets dat van Corona een lachertje maakt, een luis in de maatschappelijke pels. Volledig onbelangrijk. Nick houdt zich namelijk – liefst op uiterst wetenschappelijke, nerdy wijze – bezig met, zoals hij het noemt, ‘Universele Zaken’. Oftewel: het heelal. En dan vooral met ons universum, andere universa, de simulatie-matrix waarin wij vanzelfsprekend leven en de universele wetten der eindigheid.
Terwijl ik boerenkool sta te koken (soms doe ik dat; lievelingskostje van de kinderen), mijmer ik over de drie hoofdoorzaken die, volgens de Nick’sche statistische zekerheden, het einde van het Coronatijdperk inluiden.
Het eerste en zeer waarschijnlijke is een ‘massive solar flare’, een zonnestorm van formaat. De zon doorloopt cycli van hoge en lagere activiteit. En momenteel is die activiteit kanonne hoog. met gigantische erupties. Die kunnen ervoor zorgen dat GPS-satellieten kapot gaan of het stroomnet lamgelegd wordt. Geen GPS, geen stroom: hallo middeleeuwen! Corona? Terug naar de Zwarte Pest!
Het tweede einde der tijden dat hij uitvoerig beschreef is een meteorietinslag. Statistisch gezien zijn we allang aan de beurt voor een volgende ‘major impact’. Laatst, op 11 december, kwam 4660 Nereus al gevaarlijk dichtbij (en ergens in 2060 is er zelfs een beduidende inslagkans). En een paar dagen geleden scheerde 2003 SD220 voorbij, ook geen kleintje met een kilometer doorsnee… Bij een inslag: hoppa, black-out. En als zo’n astro-klomp in zee knalt (en die kans is verrekte groot, met 70% wateroppervlak), dan verdampt al het zout direct mee de atmosfeer in en regent uiteindelijk neer op het land. Extreme verzilting (‘acidification’), alle vegetatie naar de kloten. Geen planten? Geen stroom? Mensen dood. Corona? Wat was dat ook alweer?
En het meest enge wat volgens Nick op stapel staat: de omkering van de polen. De noordpool is inmiddels al een flink eind opgeschoven. Uiteindelijk ‘flippen‘ ze en keert het aardmagnetisch veld om. En da’s geen lolletje (hel en verdoemenis qua elektronica, navigatie, satellieten, you name it). Zo’n poolomkering vindt – volgens de geschiedkundige wetenschap, ongeveer elke 200-300.000 jaar plaats. Maar de laatste is nu al zo’n 780.000 jaar geleden! We zijn met z’n allen enorm overtijd. En áls het eenmaal gebeurt, is er niemand die dan nog aan iets lulligs als Corona denkt.
Niet voor niks hebben we sinds kort ook een ‘Earth’s Black Box’ in de Australische woestijn; daar wordt alles minutieus geregistreerd wat wij mensjes allemaal fout doen hier op aard, zodat eventuele generaties of aardbezoekers in de verre toekomst weten wat ze vooral níét moeten doen als ze hier willen overleven.
Enfin. Het ware tijdsbestek waarin bovenstaande fatale gebeurtenissen gebeuren, is – bij nader googelen – nogal diffuus. Met andere woorden: kán nog effe duren. Kan ook niet. Maar als dat alles voorlopig nog níét gebeurt, krijgen we, volgens Nick, met redelijke zekerheid toch wel eerst een flinke ‘nuclear war’ (hij gebruikt voor alles liever de Engelse termen, dat klinkt gewichtiger). Zo’n “Nostradamiale” Derde Wereldoorlog. Rusland valt, met ondersteuning van China, de Oekraïne – en daarmee de EU – binnen en Wit-Rusland draait volledig door aan de Poolse grens. En dat is allemaal… verrekte dichtbij. Bommetje erop en de hele wereld is ineens een gigantisch kruitvat. Boem. Weg Corona. Mooi man.
Als mijn zoon zo uitgebreid verhaalt over de diverse wijzen waarop we allemaal binnenkort te gronde kunnen én zullen gaan en ons dus niet meer om coronale lulligheden hoeven te bekommeren, begin ik me echt toch wel lichtelijk zorgen te maken over zijn geestelijke welbevinden. Hoe kan die jongen überhaupt nog lol in ‘t leven hebben, met deze stellige, allesverslindende verdoemenis in het verschiet? Het slaat me bijna koud om het hart. Waar is de hoop van de hedendaagse jeugd gebleven? Of is Nick gewoon raar, dat hij hier zo over nadenkt en er ook zo nonchalant over vertelt?
De stamppot is bijna gaar en Nick komt binnen stommelen.
“Zeg, heb jij, als nieuwbakken Minister van Universele Zaken, eigenlijk nog wel een beetje zin in de toekomst?” Ik denk er zelf maar even de hashtag #durftevragen bij, want ik ben nu al bang voor het antwoord. Maar dat blijkt mee te vallen: “Ja hoor, tuurlijk!!”
Oh, de opluchting.
“Voor zolang ‘t nog duurt, that is…” ratelt hij verder, “maar chill, paps. Ik neem het allemaal niet meer zo serieus meer, hoor. En dat is eigenlijk best prettig. Iedereen gilt dat je vooral in ‘t moment moet leven en dat soort shizzle. En weet je wat? Ze hebben gelijk! Dus eh, wat eten we vanavond?”
“Ruik je toch? Boerenkool met worst.”
“Ow yeah! En kijk, die boerenkool ligt óók nog steeds in mijn toekomst. Eentje die ik zeer waarschijnlijk nog wél haal. En waar ik mij dus nu al op verheug . Dus ja, ik heb best zin in mijn nabije toekomst!” Alles is relatief, zo blijkt maar weer. Zélfs de universele hoop op beter.
