Fotobron: Pixabay.com
Dit is dood tij. Deze dagen tussen Kerstmis en Oudjaar gaan voorbij zonder dat ze afzonderlijk lijken te bestaan. Een vette plak ononderbroken tijd. Van grijs naar donker en weer terug. Op een houten stoeltje in de wachtkamer van het nieuwe jaar.
Je zou ze over willen slaan, die dagen, maar ze horen erbij zoals de ‘Beste Wensen’ van tegenwoordig.
Onder een besneeuwd landschap staan ze op een digitaal kaartje dat je met een druk op de knop naar alle familie, kennissen en relaties verstuurt. In een keer klaar met die onzin. Zonder dat gedoe met kerstzegels die je een jaar later bij moet plakken vanwege het dividend op de aandelen PostNL. Zonder het zoeken naar oude en nieuwe adressen in verlopen agenda’s, niet bijgewerkt, doorgestreept of kwijtgeraakt.
Makkelijk, maar toch… een handgeschreven kaart, een persoonlijk berichtje zou dat..hou maar op, fossiele gedachte, boomerpraat!
Het aantal kaarten in de eigen brievenbus loopt intussen alarmerend terug. Zo’n beetje in verhouding tot het wegebben van contacten na twee jaar Corona.
De stille tijd dwingt tot waardevolle inkeer, maar ook dat is een cliché, zoals deze hele week een post kerst dip is.
Want hoe gaat dat. Men verheugt zich, haalt een boompje in huis, hangt lichtjes op, verzint en wijzigt een menu, stort zich in de boodschappenjungle, selecteert het aanbod op tv, Netflix, Videoland en Amazone Prime.
Men snijdt even na middernacht de stol met amandelspijs aan – eerder mag niet zegt de zelfverzonnen traditie – en belegt een forse snee met dik roomboter, ruim van tevoren uit de koelkast genomen omdat je anders net zo goed kan proberen een baksteen uit te smeren.
Maar waar blijft dat ouderwetse warme kerstgevoel? Dat Postcodeloterijgevoel van 56 miljoen met Gaston en Robert en Chantal die ons toelachen voor een absurd verlichte truck vol met geld en geluk voor ons!
Die witte kerst dan, daar moet het mee lukken. De beloofde sneeuw die alle overspannen weermensen in het vooruitzicht hadden gesteld en die weer eens plotseling uit de opgefokte voorspellingen verdween. Het gaat warm water regenen, prutsers!
En dan het ouderwetse kerstgevoel, na de voorpret? Home alone misschien? Tja…
Geen tv, kon weer eens niet kiezen uit het bizarre aanbod kijkvoer en lees zoals ieder jaar vanaf de 22e elke dag een hoofdstuk uit ‘De avonden’. Boek om in te wonen. Eindejaarsgevoel, nu wel!
Straks precies op tijd klaar om Frits van Egters op 31 december te horen mompelen:
‘Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven’.
En… ‘Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap.’
Beste wensen!
