Follow the money

05-01-2022 door Paco

Fotobron: Pixabay.com

Soms vragen mensen contant geld voor een klusje. Dan heb je, zoals ik nu, een bank nodig.
De geldautomaat aan de gevel is buiten werking. Als ik uiteindelijk de bank binnenloop, lijkt het of ik een Zen-paradijs betreed. Een oase van rust overspoelt mij. Plantenbakken, zithoekjes. Zouden er ook mensen werken?

Iets verderop, achter een designerbalie, zit een aantal medewerkers, gescheiden door corona-werende glasplaten. Allemaal starend naar een beeldscherm. Kromme rug, starende oogjes en gespalkte muisarmen. Hier en daar stijgt wat licht gesnurk op. Rechts een man in een designer-pak van, ik schat, Zeemani. Hij ligt in een soort halfslaap over een boekje gebogen, maar ik zie nog net de titel: ‘Monteer uw eigen spijkerbed’.

Ik tik op de corona-afwerende plaat en wijs op het boekje: “Zit er nog groei in de spijkerbeddenbranche? Of is het gewoon een beetje afgelopen met het in de maag splitsen van hoogrentende leningen?”
Hij kijkt mij aan of hij een kat ziet binnenwandelen met een vogelkop in zijn bek. Er parelen wat zweetdruppeltjes op zijn bovenlip.
“Ik wil hier honderd euro opnemen, want de geldautomaat buiten is buitenwerking,” zeg ik.
“Sorry meneer, maar u kunt alleen via de automaat opnemen. Aan de balie kan dat niet meer tegenwoordig.”

Plotseling word ik vanuit het niets geconfronteerd met een irritante deodorant-meur die mij tegemoet walmt. De meur wordt gevolgd door een man in een krijtstreeppak die binnenloopt: Arrogant hoofdje met een scheiding links en de rest opzij gekamd om de terugwijkende haargrens te ontkennen. Krantje onder zijn arm. Telegraaf uiteraard. Hij moet de directeur zijn, want gewone mensen lopen met werk onder hun arm en niet met een krant. De directeur wandelt langs en zegt zonder zijn medewerker achter de balie een blik waardig te keuren: “Disponeer even tweehonderd euro van mijn rekening, van Guffelboom, en breng het dan meteen naar mijn office, ja!”

Van Guffelboom gaat staan en klikt nog net niet zijn hakken tegen elkaar.
“Ach, kijk aan, de bank is weer open,” roep ik opgelucht.
“Disponeer ook voor mij dan even honderd euro, Van Guffelboom, als je toch bezig bent.”

Nu heb ik de aandacht van de directeur die in het voorbijgaan mijn opmerking hoorde: “Het spijt me meneer, u kunt uitsluitend uit de automaat buiten disponeren.” Hij loopt door en knipt met zijn vingers naar Van Guffelboom. Kennelijk om hem aan te moedigen haast te maken met de dispositie.

Van Guffelboom doet een greep in een la onder de balie, haalt er twee briefjes van honderd uit en rent de directeur achterna.
Ik probeer nog even bij enkele andere medewerkers om mijn zin te krijgen, maar ze kijken mij medelijdend aan en hervatten hun gestaar naar het beeldscherm.

Uiteindelijk ontdoe ik mij van mijn mondkapje en ga gefrustreerd af door de zijdeur. Buiten zie ik de directeur. Al lopende frommelt hij wat biljetten in zijn achterzak. Een van de biljetten wordt mis gefrommeld en fladdert op de grond. In twee stappen ben ik erbij en weet, net voor een windvlaag zijn destructieve werk kan doen, mijn voet erop te zetten. Directeur loopt door. Nietsvermoedend. Ik raap het biljet op. Een briefje van honderd.

Soms zit het tegen en soms zit het mee in het leven. En sommige regels veranderen nooit: Indien u langsaf gaat ontvangt u honderd euro. Vooral als je ook nog het advies volgt dat een leraar economie mij ooit gaf: Follow the money!