Moddergat (fotobron: wikipedia / Uberprutser | CC BY-SA 3.0
Mijn hoogbegaafde buurman oom Jort heeft een nieuwe cliënt voor zijn bedrijf ‘binnengehaald’. Aan de telefoon vraagt hij of ik zin heb om mee te gaan voor een kennismakingsgesprek.
En nu zijn wij onderweg. Pas na een half uur deelt hij tussen neus en lippen mee dat het doel ergens in Friesland ligt. Al eens in Friesland geweest? Nee? Houden zo! Ze praten daar alsof ze zich hebben verslikt in een halfgaar knaagdier. Een Eskimo is beter te volgen.
Intussen rijden we al een tijdje door een omgeving die in de verte op een mislukt landschap van Jeroen Bosch lijkt. Niet de Tuin der lusten, laat ik daar duidelijk over zijn. Meer iets in de trant van ‘de Schreeuw’ van Edvard Munch, waar je zo’n lekker opgewekt gevoel bij krijgt als je er te lang mee wordt geconfronteerd. Dan heb je een beetje een idee van de couleur locale daar.
Kortom, middelvingers schieten te kort om het gevoel over het weidse deprimerende schouwspel van lucht en braaksel voldoende weer te geven.
Omdat we trek krijgen, besluiten we in het plaatsje Moddergat iets te gaan eten. God mag weten hoe wij dáár verzeild zijn geraakt. Moddergat. Geloof het of niet. Het bestaat echt! Ik heb het nagekeken op internet: Driehonderd inwoners. Kengetal: 0519.
We komen tot de opzienbarende ontdekking dat Moddergat het enige gat in Nederland is waar in de ‘zakenwijk’ de Zeeman-terreur, zeg maar rustig de Zeemanisering van de maatschappij, nog niet heeft toegeslagen. Geen Kruitvat, Blokker, Hema of Zeeman. Daarvoor in de plaats: Bed&Breakfast het Einde van de wereld. Visserstruien van Waddenwol en Museum ‘t Fiskershúske.
Probleempje, leren wij achteraf, is dat we geen contant geld op zak hebben. Dat is altijd handig als je op weg bent in Friesland en in Moddergat strandt. We parkeren de auto voor iets dat Kofje&Tee drinkerij Yke-Muoi heet. Het lijkt zo weggetrokken uit de nog onontgonnen jungle van een nog onontdekte Antarctische nederzetting.
Oom Jort probeert het uit te spreken en verstuikt zijn stembanden. Ik vraag hem of hij ooit heeft nagedacht over een korte, maar afdoende therapie voor verwarde hoogbegaafde geesten.
Even later zitten we in Kofje&Tee Yke-Muoi en bestellen het enige gerecht op het menu: gebakken ei met hachee vermengd met originele Moddergatse kliertkoeken, pikant bereid op een bedje van Moddergatse chocoladetruffels waarbij het ei is mee verbrandt. Als je dat op hebt, gaat zelfs je pincode spontaan over z’n nek. Maar dat terzijde.
Nee, geintje. Het was by far het beste wat ik ooit in een nachtmerrie mocht verorberen.
Als het op betalen aankomt, vraagt oom Jort of hij kan pinnen.
“Nee dat kin net. Mar wy hawwe WiFi” (Nee, dat kan niet, maar we hebben wel WiFi) zegt de eigenaar glimlachend, als een boer met kiespijn die zich verder wel redelijk senang voelt.
Dat is uiteraard een hele troost.
De eigenaar stelt voor om, zodra wij thuis zijn, het geld over te maken op zijn bankrekening. Ik geloof mijn eigen oren niet. Dat vertrouwen in de mensheid ondanks het criminele voorkomen van oom Jort. Het ontroert mij.
Moddergat: pinnen is onbekend daar. WiFi wel. Er wonen daar alleen ongeneeslijk gewone mensen. Email kennen ze waarschijnlijk ook niet. Gestoord snerpende mobieltjes? Daar houden we hier niet van. Uitzetten graag! Communiceren doen ze zelf ongetwijfeld nog volgens de beproefde manier van postduiven en rooksignalen.
Moddergat. Ik ben er verliefd op. Ik ga emigreren! Daar wil ik wonen!
Moddergat: pinnen is onbekend daar. WiFi niet.
Typisch dorps Friesland dat oude vertrouwen in de mensheid.
Waarde Paco! Prof.dr.mr.ir. R.Leydecker van het O.I.L. (1955) u al decennialang bekend als onderzoeker op elk gebied dat de professor interesseert of wordt gevraagd dat gebied te onderzoeken. ‘ Zo wat een uitgebreide inleiding professor’ zegt Thea. Thea is een him/ her, maar dat terzijde. Thea is de koffie verzorgende persoon in het O.I.L. De professor werd lyrisch na het lezen van uw reisobservatie en ervaring verslag. ‘Geweldig!’
Het dossier Modder werd gehaald uit de opslag en de inmiddels vergeelde bladen papier laat de professor weer glimlachen. Hij Modder, nazaat van een Gat familie en ten tijde van het onderzoek als 79 jarige verdwaalde he/ him nazaat dus van de familie Gat, uit een verdwenen dorp in het verdronken land door de Elisabethvloed eeuwen geleden.
Modder had zijn verdwaalde geest aangeroepen dag en nacht, maanden lang door het schreeuwen van ‘ Gat ik hep jeuk anme gat, ik ben een Gatter nazaat’, maar niemand geloofde him/ he en zo kwam Modder in het O.I.L. op de gesloten afdeling terecht, maar dat terzijde. Wat het met uw Paco verhaal te maken heeft? ‘ t zal jouw reet, zeg maar gat roesten toch professor?’… Professor….professor..?