Ik zag de vraag voorbij komen op Twitter. Wat is het allermooiste wat je ooit in je leven zag? Een bekende van me stelde hem. Een pracht van een vraag, die haast onmogelijk te beantwoorden is. Mijn gedachten accelereerden als een opstijgende Falcon raket met 60 satellieten aan boord. Was het de geboorte van een van mijn kinderen? Mwah, het zou cliché klinken, maar zo mooi vond ik dat niet. Natuurlijk is het verwelkomen van nieuw leven prachtig, maar de bevalling zelf? Nee, bedankt. Om met Robbie Williams te spreken is het alsof je voor je ogen je favoriete kroeg ziet afbranden. Wat er verder prachtig is aan een rimpelige, krijsende mensworm vol bloedvlekken ontgaat me ook. Dus dat was niet het allermooiste.
Ik dacht aan mijn vele reizen en de plekken die ik heb bezocht. Steevast in de Top 3 van mooiste plekken waar ik ben geweest, zijn de Azoren. Om preciezer te zijn, het eiland Sao Miguel, gelegen ergens midden in de Atlantische Oceaan in een zee van desolaatheid. Door het ontbreken van grote stedelijke gebieden of industrieën zijn de nachten daar zo donker als maar zijn kan, waardoor je er op een sterrenhemel wordt getrakteerd die je zelden ziet. Althans, niet in het door lichtvervuiling getekende Nederland.
Nog mooier was het hemelschouwspel dat ik ver boven de Noordpoolcirkel zag: het enige echte noorderlicht. De eerste keer dat die groene lichtshow zich boven de hoofden van mij en de rest van de aanwezigen losbarstte, borrelden de meest primitieve oerkreten van enthousiasme op. Het noorderlicht is de meest hallucinerende trip die Moeder Natuur in petto heeft, zonder dat je er iets voor hoeft te slikken of roken. En misschien wel het allermooiste wat ik ook in mijn leven zag.
Al bokst het op tegen het lange goudblonde haar van mijn oudste zoontje, waaiend in de zonnige wind toen ik een keer achter hem fietste. Of het panorama dat ik eens diep in de Venozolaanse jungle had, waar de rivier breed was en ik hurkend onder een bloemenstruik (ja, ik zat te poepen) van een oranje zonsondergang genot, en er op dat moment ook nog eens een kolibrie boven mijn hoofd fladderde. Niet te bevatten zo mooi.
Ik dacht aan Picasso’s ‘Guernica’ die ik zag in Madrid, aan ‘De Tuin der Lusten’ van Jeronimus Bosch of aan ‘Caféterras bij Nacht’ van van Gogh. Ik dacht aan het gelukzalige smoeltje van mijn jongste toen we samen in en attractie in de Efteling zaten.
Foto: Pascal Vugts
Het is niet waarmee ik op de tweet reageerde. Misschien impulsief, of omdat het destijds méér indruk op me maakte dan ik besefte koos ik als antwoord voor de volle glorie van een Franse vakantieliefde, tig zomers geleden. Een prachtig knap meisje dat ik leerde kennen op een camping ergens in Frans Baskenland, aan de kust. We hadden elkaar gekust, en na een dag of wat doken we samen mijn kleine koepeltentje in. Het moment dat zij in dat krappe onderkomen haar volle naaktheid aan me toonde kwam bij mij binnen als een stroomstoot van jewelste. Zoiets moois had ik – of dan in elk geval tot dan toe – nog nooit gezien. Ze was volmaakt perfect, en op dat moment klopte alles. Het allermooiste wat ik ooit in mijn leven zag, tot dan toe.
Inmiddels liggen er jaren tussen. De lijst met allermooiste dingen is voor mij gegroeid tot een aangename opsomming. En voor jou?
