Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Het is gebeurd! Ik ben thee wezen drinken. Bij de buurvrouw van schuin tegenover. De enige die mijn belletjetrek in de tweede nieuwjaarsnacht wél kon waarderen. Laatst zag ik haar weer, in ‘t voorbijgaan. Ze was wat in haar nog overwinterende, maar reeds (of nog steeds?) beknopte moestuintje voor het huis aan het rommelen.
“Ha die Denis, koppie thee?”
“Haai buuf! Hebbie ook koffie?”
“Nee.”
“Oké.”
Koppie thee dus. Want Mona, zo heet ze, houdt absoluut niet van koffie. Dus biedt ze het ook niemand aan. Eigenlijk heet ze Monica, maar dat vindt ze een achterlijke, bekakte naam. Bij haar geboorte, dik 81 jaar geleden, was ‘Monica’ vast heel modern en bijzonder geweest, maar die naam volstaat niet meer, past niet langer bij haar persona, vindt zij. Dus is het van lieverlee Mona geworden. “Dat komt een stuk vlotter uit de mond!” aldus Mona.
En al die tijd kan ik enkel één ding denken: Wát? Al 81!?
Ik had haar werkelijk niet ouder geschat dan ergens begin 70. Mona is leuk. En gezellig. En grappig. En zeer bij de pinken. Je zou haar met recht een ‘moderne oudere’ kunnen noemen. En ook: ‘best mooi’. Als ze jonger was geweest, had ik vast enige subtiele avances gemaakt. Maar dat mag je als man tegenwoordig sowieso niet meer; iedere poging tot toenadering of betuiging van persoonlijke interesse kan immers fout uitgelegd worden.
Na de gebruikelijke koeien en kalveren (daarover een andere keer meer, want over Mona valt veel te vertellen, weet ik nu) komen we dan ook al rap bij hét onderwerp der onderwerpen uit: mannen en hun gedragingen. Een thema dat haar onmiskenbaar bezighoudt, want Mona is al jaren alleen. Niet omdat ze niks van mannen moet hebben, oh nee. “‘t Is een crime dat mannen he-le-maal niets meer durven! Niet bij jonge deernes, maar evenmin bij rijpere vrouwen zoals ik.” Mona kijkt verongelijkt.
“En nu maakt dat vooise manvolk alles nóg meer kapot!” foetert ze energiek. Ze bedoelt de Ali’s, Jeroentje’s en Marco’s van The Voice, begrijp ik.
“Maar het was daarvoor toch ook al bal?”
“Ja, goed, die wakkere meiskes van de hedendaagse generaties moeten van niemand iets hebben. Die schrikken al als je iets te dichtbij uitademt.”
“Nou, de meeste mannen zijn anders ook onhandige hufters die overal met hun tengels aanzitten, hoor. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ik me zowat moet schamen, puur omdat ik óók een man ben.”
“Jij? Jij bent altijd zo rustig en beleefd… En netjes! Jij zou geen vlieg kwaad doen, laat staan een vrouw!”
Frappant hoe ze mij denkt te kennen na een uurtje kletsen van dichtbij. Maar goed, ze kent me klaarblijkelijk. Ik ben een beleefde stille. En een galant watje. Ik durf een vrouw al bijna niet recht aan te kijken zonder me ongemakkelijk te voelen, laat staan dat ik haar ongevraagd betast.
“Mannuh mottuh jaguh, jongeman!” roept ze in haar beste overdreven accent. Of ze het ook echt meent, weet ik niet helemaal zeker.
“Nee hoor, dat moeten ze niet. In deze tijd niet, in ieder geval. Mannen moeten zich gedragen. Net als andere mensen.”
“Maar met een beetje flirten is toch niks mis?” moppert Mona. “Dan weet je tenminste dat ze in je geïnteresseerd zijn! En als ik niet wil, dan zeg ik het wel. Maar op deze manier kom ik toch nooit meer aan de man?”
“Ik hoor je, Mona, ik hoor je. Punt is dat sommige mannen er nogal een handje van hebben om hun fysieke dan wel positionele of functionele overmacht te misbruiken om een vrouw ‘om’ te krijgen. Dat gebeurde vroeger al en nu blijkbaar nog steeds. En dat is fout.” Ik gebruik met opzet ietwat zakelijke woorden om de ernst van de zaak te benadrukken.
“Ja ja, snap ik ook wel. Maar ik vind zo’n per-ongelukke hand op mijn knie of mijn achterste niet zo erg hoor,” knipoogt ze schalks. “Ook oude moestuintjes hebben water nodig…”
Dat klinkt cryptisch. Maar ineens vat het kwartje. Ik heb ‘m door. Ik heb háár door! Mona wil óók ‘om’. Mona’s moestuintje heeft dorst.
Ben ik dáárom hier? Ziet Mona iets in mij? Ook al is ze dan dik 35 jaar ouder dan ik? Deed ze daarom zo onbevangen de deur voor mij open, zelfs na middernacht? Zal toch niet waar wezen?
Ik ga subiet iets verzitten op de bank. Mona lijkt namelijk ineens wel heel dichtbij. En ik wil niet die buurman zijn, waarbij de buurvrouw verbaasd ‘Wat doet u nou?’ roept. Ook al is die buurvrouw in dit geval hoogbejaard.
— wordt vervolgd, want dit verhaal is nog lang niet ten einde, moge dat duidelijk wezen —
Overigens heb ik Mona netjes gevraagd of ik over haar en ons theeleut-gesprek mocht schrijven. Ze heeft deze (en ook de volgende) blog gelezen en vond het geweldig.
“Word ik nog ‘ns heul beroempt!” riep ze. met twinkelende ogen, toen ik het vroeg. “Misschien zijn die mannen op leeftijd dan ook weer meer in mij geïnteresseerd. Want voor m’n geld hoeven ze me niet te schaken.”
Katja Schuurman Heleen van Royen Belinda Meulendijk allemaal vrouwen met een veel jongere man Versier Mona en je bent helemaal bij de tijd Denis.