Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Ik was, zoals gezegd, nog niet klaar met mijn relaas van vorige week, over het theegesprek met mijn hoogbejaarde schuintegenoverbuurvrouw Mona. En Mona was ook nog niet klaar met mij; zoveel was mij wel duidelijk. Net als het feit dat wij elkaar hadden gevonden in deze prille buurrelatie.
—
Beeld ik het mij in, of zit ze inderdaad ietwat dichtbij op de bank? Mona doopt haar koekje in de thee, steekt het met een uitvoerig gebaar in haar mond en zuigt erop, terwijl ze mij indringend aankijkt. Zit ik daar een beetje te schutteren op de sofa… Dat Mona zo af en toe best erg eenzaam is, wist ik al. Maar vooralsnog had ik er niets achter gezocht. Zij leek mij enkel een gezellige buurvrouw op leeftijd die ik best eens wat beter wilde leren kennen; vriend(inn)en in de buurt kun je immers nooit genoeg hebben.
“Wat denk jij nou helemaal, jongeman?” grinnikt ze ineens. Ze kijkt me met zo’n oervrouwelijke, alwetende blik aan. “Denk jij nu echt dat ik op mijn leeftijd oog heb voor zo’n jong, groen haantje als jij?”
Normaal zou ik beledigd geweest zijn. Ik ben niet jong, niet groen en ook geen haantje. Maar uit Mona’s mond klinkt het grappig, ja, zelfs liefdevol. Een vrouw mag je tegenwoordig geen ‘kippetje’ meer noemen, maar een man blijkbaar wél een haantje. En ik vind het nog best ook.
“Dat dacht ik inderdaad,” grijns ik schalks, en laat het vervolg van de conversatie weer aan haar over, me onderwijl verbazend over het feit dat een uurtje klessebessen al zó kan ontaarden.
“Geen zorgen, jongen, de cougar-fase ben ik allang voorbij.” Jee, Mona weet blijkbaar zelfs hoe zoiets heet, een oudere vrouw die een jongere man schaakt.
“Is die fase er wel geweest dan?” durf ik te vragen.
“Oh, jawel hoor. Je probeert ‘ns wat hè. Henk ligt al vijftien jaar onder de zoden, maar ík ben nog steeds levendig, ook op liefdesgebied. Maar jongere mannen zijn lastig in het onderhoud; ze verwachten teveel en willen te weinig. Ze bekijken alles nog steeds met een toekomstbril. Ik niet. Ik ben oud en sta al met één been in ‘t graf. Ik heb allang geen zicht meer op een toekomst, dus in feite is alles wat ik doe, terugblikken. Ik draag een retrospectie-bril in plaats van een toekomstbril, zeg maar.”
Mijn bewondering voor Mona’s vieve visie en mentale fitness groeit met elk woord. Ze is gruwelijk bij de tijd: ze heeft een smartphone en een tablet, en ze kan er nog mee omgaan ook. Social media vindt ze onbegrijpelijke tijdverspilling (hoera, een medestander!), maar ze mailt, chat en appt dat het een lieve lust is. Op haar 81e!
“Maar ouderdom heeft ook bijzonder veel voordelen hoor,” vervolgt ze. “Je krijgt bijvoorbeeld nooit dickpics. Zelfs niet van Overmars!” Daar moet ze zelf heel hard om lachen. “Maar wel berichtjes van Nigeriaanse prinsen en Amerikaanse kolonels die met je willen trouwen als jij de reis naar Nederland voor hen betaalt, dát dan wel weer.”
“Je weet toch wel dat…”
“Ja ja, dat weet ik, buurmannetje. Vertel mij wat. Ik ben oud, maar niet dom.”
Dat was mij al meer dan duidelijk.
“En op mijn leeftijd weet ik inmiddels héél goed wat ik wel en niet wil, in tegenstelling tot jullie jongelui. Ik wíl niet steeds maar weer moeten kletsen over de toekomst en waar het allemaal heen moet met deze wereld; dat ga ik toch niet meer meemaken. Ik wil iemand waarmee ik lol kan hebben. Aan wie ik kan vertellen wat mij in mijn leven heeft beziggehouden, met wie ik kan praten over wat mij nu nog rest en beklijft, zonder dat ik me ook meteen moet bekommeren om andermans toekomst en ellende. En ik denk dat jij zo iemand bent.”
Ik voel me zowaar gevleid dat ik als “praatpaal” voor haar volsta. Maar Mona is nog niet klaar.
“Mijn hele volwassen leven lang maakte ik me druk over alles wat er mis kon gaan. Maar dat, wat er uiteindelijk werkelijk misging, was niet dat, waarover ik mij al die tijd druk had gemaakt. En dat is precies waarom ik mijn deur – óók na middernacht – open doe voor mensen die ik, volgens mijn eigen inschatting, wel zal kunnen waarderen. Die nog iets toe kunnen voegen aan mijn lange leven. Die wéten wat een vrouw op leeftijd nog wil.”
Ik weet niet of ik dat wel weet, maar goed. Blijkbaar denkt ze bij mij niet aan zaken die mis kunnen gaan of die ze niet wil.
“Oké, geen dickpics dus?” grap ik lichtelijk onbeholpen.
Mona schatert weer. “Alsjeblieft niet, zeg! En dat is ook weer een voordeel van oud zijn: je kunt veel makkelijker ‘nee, dat wil of doe ik niet meer’ zeggen. En ongewenste dingen over je kant laten gaan. Maar flirten mag met mij nog wel, hoor! Jíj wel, in ieder geval. Daar word ik vrolijk van.”
En dan doet ze iets onverwachts: ze klapt een vette zoen op mijn wang. Ik kijk haar – kennelijk – enigszins verbouwereerd aan.
“Ja jongeman, daar kijk je van op hè? Wen er maar aan. Ik mag dat. Ik dóé dat. Oók ongevraagd. Want zonder spontaniteit is alles maar wát saai. Flirten moet. Dat is menselijk, niet enkel mannelijk. Dus gééf die spontane zoen, lég die hand op de knie en máák dat compliment, ook al is het tegenwoordig een risico als je niet dúízend procent zeker bent dat die ander dat wenst.” Mona blijkt een vrouw van vele klemtonen.
Maar Mona heeft makkelijk praten. De scheidslijn tussen gewenste en ongewenste intimiteiten, tussen gepast en grensoverschrijdend gedrag is enkel voor 80-plussers nog een duidelijke. Voor de rest van ons is het een op twee meter afstand gespoten airbrush-krabbel op de muur van een oude maatschappelijke ruïne.
Mona staat resoluut op. “Nu moet jij maar weer eens op huis aan, want ik moet heel nodig naar de wc en een nieuwe Tena Lady in mijn broek doen. En dat duurt lang. Ik ken mij. Maar je komt binnenkort wel weer een keer op de thee, toch?”
“Zekers! Mag ik dan mijn eigen pot koffie meenemen? Ik ben toch niet zo van de thee, merk ik.”
“Jij mag dat, want jij bent vanaf nu mijn favoriete buurman.”
Ik vraag me af wie dat tot nu toe was, maar zeg niets. In plaats daarvan geef ik haar een knuffel.
“Volgende week lekker verder kletsen?” vraagt ze bij de deur.
“Doen we. Duizend procent zeker!”
Niets beters dan glasheldere signalen in een prille relatie.
Fijne twee delen Mona..Met plezier gelezen en mooi afgerond!