Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Zoon, gediagnostiseerd met McDD, kreeg te horen dat opa en oma hun hond moesten laten inslapen. Mijn vrouw en ik vertelden het de kinderen tijdens het avondeten.
Van tevoren had ik grote doemscenario’s in mijn hoofd. Zoon reageert op alles in de extremen en het overlijden van zijn grote vriend Roger zou hem ontroostbaar maken.
Zo zat het in mijn hoofd.
Maar toen we het vertelden, bleef Zoon rustig. Dochter brak per direct.
“Dat is heel erg verdrietig, maar Roger was al 15. Dat is heel oud voor een labrador. Hij kon niet meer zitten, staan of lopen. Dan moet hij pijn hebben gehad. Roger laten inslapen is dan eigenlijk heel erg liefdevol. Wedden dat hij daarboven lekker met andere honden aan het stoeien is? Dat moet toch een mooie gedachte voor je zijn?“
Ik was er stil van. Wat een volwassen reactie.
Dochter liet zich ondertussen door mama troosten. “Ik wil ook inslapen mama. Dan ben ik voor altijd bij Roger,” huilde ze.
Eten kon ze niet meer. Het leven was stom, oneerlijk en zou nooit meer leuk worden. Morgen moest ze maar niet naar school gaan, vond ze.
Zoon at ondertussen smakelijk zijn burrito op terwijl hij zijn zus met rust liet. Weer een zeer volwassen actie van hem. Ik was oprecht verbaasd.
Het is voor Zoon meestal lastig om zich in een ander in te leven. Zo snapt hij best dat Zus in een situatie als deze zeer verdrietig is. Maar na een paar minuten vind hij het doorgaans wel prima geweest en wil hij vertellen hoe het op school is gegaan. Of hij moet even stuiteren omdat hij druk in zijn hoofd is.
Dit keer niet.
Roger
“Ik heb op mijn kamer nog een mooie foto van Roger. Zal ik die voor je pakken? Je mag hem houden, want je kan hem beter gebruiken dan ik.”
Hij stelde het voor terwijl hij met zijn hand liefdevol over haar rug streelde.
Mijn vrouw en ik keken elkaar met grote ogen aan.
Zo mooi.
Dochter knikte snikkend en een minuut later knuffelde ze de gelamineerde afbeelding van haar overleden held.
De rest van de avond huilde Dochter. Zoon probeerde haar af te leiden door spelletjes met haar te spelen. En toen de kinderen naar bed moesten, viel dochter doodop in een diepe slaap.
In zijn kamer vond Zoon zijn oude versleten zwarte hondenknuffel. Hij verstarde toen hij de pluizige ragebol tegen zijn borst hield. “Roger,” mompelde hij.
Samen moesten we heel hard huilen.
Meer blogs over McDD lezen? Klik hier.
