Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Je kunt van deze tijd zeggen wat je wilt, maar saai is ie niet. Die Coronajaren waren natuurlijk ook hartstikke spannend en enerverend, vooral in den beginne, maar na een tijdje zijn al die maatregeldebatten, vaccinatieprotesten en complottheoretici ook maar ‘meer van hetzelfde’: langdradig en kleurloos. Smakeloos, zelfs. Elke dag krijg je dezelfde flauwe nieuwspap ingelepeld als een soort van mediale gevangenisvraat.
In ieder geval zorgt Poetin (a.k.a. Voldemort) met zijn “invasie, die niet zo genoemd mag worden” voor een frisse wind in ons arsenaal van dagelijkse zorgen. Wat nou opwinding over mondkapjes en oplopende cijfers? Miljoenen Oekraïners moeten onder de ritmische begeleiding van kogelregens vluchten en hun complete levens achter zich laten! De inwoners van Rusland mogen niet meer naar de McDonalds en kunnen geen Netflix meer kijken! En Pornhub is vanaf de Russische kant geblokkeerd vanwege het tonen van Oekraïense oorlogsvideo’s die het manvolk zouden kunnen te laten zien wat er daadwerkelijk gebeurt. Dát zijn pas problemen! Die Netflix- en pornoboycot, die gaat Poetin vast opbreken.
Enfin. Prioriteiten. Ineens zijn ze er weer. Wat wil ik nog doen in dit leven, voor zolang het duurt? Welke kernwaardes heb ík eigenlijk? Wat is echt belangrijk, wat helemaal niet zo? Vragen die menigeen zich al stelde aan het begin van de Coronacrisis, maar ook een jaartje later, toen Poetin nog vol compassie zijn Spoetnik-vaccin aan ons westerlingen wilde slijten (vooral omdat zijn eigen volkje het spulleke niet bliefde). Maar na twee jaar van hetzelfde crisisgeneuzel was de prioriteitenvraag gaandeweg verdwenen.
Ik was na die twee jaar dan ook best wel genezen van het nieuws. Maar dat is nu met één invasieve klap weer totáál veranderd. Nu spring ik elke dag weer uit de veren en kijk als eerste op mijn telefoon om te zien wat er in de spannende nacht gebeurd is. Of ik al mijn schuilkelder in moet. Of er niet weer een Europese stad gevallen is. Of de NATO het Oekraïense luchtruim niet alsnog dichtgegooid heeft, ter verklaring van DE grote kernoorlog.
Nieuws is ineens weer interessant, met al die Russische beren op ‘t slagveld. Het is een live verslag van een pot schaak met mensen. Wie heeft er nu weer een onbegrijpelijke zet gedaan, wie geeft de volgende knal op de klok? Welke pionnen zijn er nu weer geslagen, welke torens gesneuveld? En is er al een koninkje mat gezet?
Poetin kan zich tenminste voorlopig wentelen in de opwinding over het feit dat hij, met zijn atoombommetjes achter de hand, nog steeds onbetwist aan de top van de wereld staat. Vriend en vijand kijken naar hem, naar zijn volgende – al dan niet doordachte – zet op het wereldse schaakbord. Kan die aan de hand van de geschiedenis voorspeld worden? Natuurlijk niet. De geschiedenis herhaalt zich immers niet. Die rijmt hooguit.
Met man en macht probeert het krampachtig democratische deel der mensheid erachter te komen, wat er in Poetins commie-hoofd omgaat. En hij is de enige die ‘t werkelijk weet. Dat moet toch wel de natte droom van iedere topnarcist zijn?
Enfin. Aangezien ik niet kan schaken, ga ik maar eens een potje poepen op de wc. Samen met mijn hervonden vrind Google News. Wat moet je anders, in deze interessante tijden.
