Geslaagd voor de cursus Frans voor gevorderden

27-03-2022 door Paco

Fotobron: Pixabay.com

Een ex-buurvrouw die zich ‘conversation starter‘ noemt en lijdt aan een filosofisch-gelul-tic, is geslaagd voor haar cursus Frans voor gevorderden en nodigde mij uit voor haar ‘fête l’après-midi,’ zoals zij het noemde.  Voor de lezertjes die geen Frans verstaan: ‘feestje in de middag.’
Ze woont tegenwoordig in een betere wijk:‘ un quartier pour l’entrepreneur qui réussit qui est arrivé.’Ik citeer haar maar even.

Bij binnenkomst in het huis van notre gearriveerde entrepreneur, walmt het lawaai mij tegemoet. Minstens zestig man opeengepakt in haar ‘salon’, die groot genoeg is om twee voetbalelftallen een wedstrijd op niveau te kunnen laten spelen.
Er komt meteen een soort ober op mij af met een blad in zijn handen. Ik mag kiezen tussen een kop muntthee of groene thee. Een andere ober deelt vegetarische gehaktballen uit.

In de hoek een soort avant-gardistisch bandje met een drummer die het voor elkaar krijgt een pletsend geluid te produceren dat precies lijkt op het geluid dat je hoort als je een hondsdolle zebra met schuim om de bek op zijn kop mept met een roeispaan.

Intussen komt er een kennis van mij met een bord biologisch chaotische kikkererwten op mij af.  Hij woont twee straten achter mij en begint meteen enthousiast te vertellen over de muziekleraar die hij sinds kort wekelijks heeft ingehuurd voor zijn piano pingelende dochter. Toevallig weet ik dat het hier om een piano gaat, maar als iemand had beweerd dat het om een hond in ernstige ademnood ging, met een dreigend fataal zuurstofgebrek, had ik dat ook meteen geloofd.

Hoe dan ook, ik adviseer hem meteen om de muziekleraar zés keer in de week te laten komen om de afschuwelijke kloof te overbruggen tussen zijn dochter Doortje en Chopin.
De man beent onmiddellijk heel chagrijnig het feestgedruis weer in om zich in de wereld van munt- en groene thee, en biologisch verantwoorde kikkererwten te storten.
Komt mij prima uit.

Even later passeert mij een man die normaal gesproken achter de vleeswaren-toonbank van onze supermarkt te vinden is. Hij heeft zijn vrouw bij zich. In de supermarkt gedraagt de man zich steevast als een komiek in wording. Tegen elke klant maakt hij een melige grap waar alleen het vlees op de toonbank, dat nog nét niet is afgestorven, om kan lachen.
Hij komt breed grijnzend op mij af. Zijn vrouw wordt twee tinten bleker, zij ziet de bui al hangen. “Hee, ken je deze mop al? Een vis komt bij de dokter. Wat denk je dat die dokter zegt?”
“Laat mij niet in spanning,” zucht ik.
“‘Ik zie het al,’ zei die dokter. ‘Uit de kom.’ Hahahahahahahaha.”
Zijn vrouw lacht hard mee, dat dan weer wel.
“Nou wat vond je ervan?” vraagt hij gretig.
“Weet je,” zeg ik uiteindelijk, “een komiek die zijn vrouw aan het lachen kan krijgen, moet volhouden. Want die is goed.”
Even lijkt het of hij blij gaat kijken. Maar dan dringt het kennelijk toch nog door wat ik zeg. Hij neemt zijn vrouw in een houdgreep á la Lel Kleine en stevent op een ander slachtoffer af.

De gastvrouw blijft even bij mij staan en zegt: “pouvez-vous amuser?” Wacht even, ik zal nog wat boulettes de viande végétariennes voor je halen.” En ze loopt weg.

Onze aankomend komiek staat weer één van zijn moppen te ventileren voor een groepje mannen met van die swingende jazz-baardjes, waar de onlangs geconsumeerde erwtensoep met veganistische rookworst nog doorheen schemert.
Niemand van het publiek lacht.

Ik besluit de conversation starter met de végétariennes of iets anders grensoverschrijdends niet af te wachten en te vertrekken. Ik laat onopvallend de muntthee in een plantenbak achter. Het begint te sissen als een oordeel…