Bron: pexels.com
Ik houd het niet meer vol, dat met praatprogramma’s volgeplempte medialandschap. Eerst Margriet, die het nu eindelijk te bont gemaakt heeft. Gesprekken die van het ene pijnlijke moment naar het andere strompelden. Na minutenlange verwarde inleidingen, gevolgd door ontelbare dubbele en talloze triple “euhh’s” werd ze onlangs door de netmanager op staande voet naar de uitgang en een logopedist verwezen.
Daarvoor in de plaats kregen we Sophie en Khaled. Ook in de herkansing niet om aan te zien. Sophie Hilbrand, een en al woeste head bang-lokken waar haar hand voortdurend in rondgraait. Op zoek naar, u zegt het maar, een emmertje behangplak, een verpieterd bittergarnituurtje?
Sophie, die in een onnavolgbaar tempo haar gasten onderbreekt, of hen verrast met een van haar eigen ijzeren meningen, om daarna op bevel van haar oortje abrupt het volgende onderwerp op tafel te smijten. Te snel, te BNN. Net als Khaled die nog steeds als een konijn in de koplampen van de camera staart.
En dan is er ook nog Jinek of Beau of Humberto en Johnny en Derksen/Gijp/Genee. Allemaal rollebollend om dezelfde gasten binnen te sleuren. Met dezelfde mix van lelijk en leuk, van boos en blij, van leed en lust, van lach en liefst veel tranen. Omlijst door Bløf (al 30 jaar treiterdeunen) of Trijntje. (nee ik zeg het niet!)
Om tot slot murw gebeukt de nacht te worden ingestuurd met ondergangs visioenen, eerst van Ab – de angstaanjagende – Osterhaus, en nu is het de beurt aan Clingendael-expert Rob de Wijk, tevens gediplomeerd onheilsprofeet.
Slecht slapen, badend in het zweet wakker schieten, ongewild urineverlies? U weet wat u te doen staat. UIT dat ding!
