Is er boven óók bingo, Arent-Jan?

31-03-2022 door Paco

Credit: Echo Grid / Unsplash.com

Arent-Jan was een échte Amsterdammer die “naar Oost-Termunterzijl was geëmigreerd,” zoals hij het zelf uitdrukte. Die emigratie had overigens te maken met zijn zoektocht naar een eerlijke en integere echtgenote, die ook van bingo hield, net als hij.

Hij was zo’n figuur dat met ogenschijnlijk gemoedelijke tikjes op de rug al diverse dwarslaesies het licht had doen zien. Maar dat terzijde.
Wat ook maar weinig mensen wisten, was dat Arent-Jan op zijn visitekaartjes had laten drukken dat hij magnetiseur was. Maar in real life was hij handelaar in oude metalen.

Dat Oost-Termunterzijl een geïsoleerde gemeente genoemd werd, is een understatement. Gek genoeg bestaat daar feitelijk geen klederdracht. Zij het dat de vrouwen daar gehuld gaan in iets dat zich het best laat omschrijven als een enorme zakdoek. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat dáár overigens geen beelden van zijn. Geestig feitje is dat in Oost-Termunterzijl drie kroegen staan en één kerk, wat meer dan duidelijk maakt waaraan de bewoners van het kleine dorpje meer geloof hechten.

Arent-Jan deinsde daar niet voor terug. Ook niet voor de enorme klederdracht-achtige zakdoeken en vond twee jaar na zijn emigratie, op zijn veertigste verjaardag, de ware. Doeikje heette zij.

Een jaar later besloten zij in het huwelijksbootje te stappen. De kerk waar het geheel werd afgewerkt, werd bestierd door pastoor Sytse van der Stellingderf.
Pastoor Van der Stellingderf liep tegen het einde van zijn carrière en wilde, behalve tegemoetkomen aan de wensen van zijn cliënten, de tanende kerkgang een duwtje in de rug geven. Dat deed hij door de huwelijksvoltrekking op een geheel nieuwe en eigentijdse wijze af te sluiten, met een welgemeend: “En dan verklaar ik jullie nu tot man en vrouw. Jullie kunnen nu jullie Facebook status updaten.”

Het leven ging door en Arent-Jan werd sous-chef in de supermarkt waardoor hij nu dagelijks, en gratis nog wel, zijn fetisj voor schuursponsjes kon uitleven. Heel wat anders dan toen hij nog in Amsterdam woonde. Daar was hij de technisch specialist van een zwaar gesubsidieerd onderzoeksteam geweest.

In die tijd besloot hij echter, samen met het team, de ontdekking dat walvissen vooral liedjes van Frans Bauer zingen en dan massaal dood aanspoelen, niet wereldkundig te maken. Toen dat feit toch aan het licht kwam, kostte die oneerlijkheid Arent-Jan zijn baan.

Omdat omroep EO nogal veel natuurfilms uitzond in die tijd, besloot Arent-Jan bij de EO te solliciteren. Hij had geleerd van zijn oneerlijkheid en besloot daarom van meet af aan eerlijk te zijn. Dat kwam direct goed uit de verf tijdens het sollicitatiegesprek. Hij zat  tegenover drie EO-coryfeeën.
“Wat is je zwakste punt?” vroeg een van de EO’ers.
“Mijn vroegere oneerlijkheid,” antwoordde Arent-Jan. “Maar die heb ik gelukkig overwonnen. Ik ben nu onder alle omstandigheden eerlijk.”
“Dat vind ik juist een sterk punt,” zei één van de andere drie EO’ers glimlachend.
“Het interesseert mij geen reet wat jij vindt,” antwoordde Arent-Jan in zijn nieuw aangeleerde eerlijkheid.
Hij glimlachte ook.
De EO’ers niet. Verre van dat…

Helaas doet dit er allemaal niet meer toe omdat het huwelijk van Arent-Jan en Doeikje slechts drie maanden en twee uur duurde. Want hoewel Arent-Jan zich al jaren en jaren had vastgeklampt aan de troostende gedachte dat het leven pas bij veertig begint, bleek hij helaas een uitzondering op die regel. Een hardhandige confrontatie met een snel rijdende auto, met een appende man achter het stuur, maakte een definitief einde aan zowel Arent-Jan als die troostende gedachte…

Doeikje besloot nooit meer te trouwen.
Maar omdat alle dagen zich voort sleepten, en niet om leken te komen, besloot zij haar vroegere passie weer op te pakken: het bestuderen van het ‘hoe en waarom kolibries achteruit kunnen vliegen’.

Dagelijks bezoekt zij nu het graf van Arent-Jan, sluit dan haar ogen, kijkt omhoog en vraagt met tranen die over haar wangen rollen: “is er boven óók bingo, Arent-Jan..?”