Bron: Pexels
Vandaag Inside is niet meer. De laatsten der Mohikanen hebben het veld verlaten. Het laatste geestelijk onafhankelijke tv-programma is weg. Ten onder aan politieke correctheid. Net voor Bevrijdingsdag verlieten de partizanen van het vrije woord de media.
Vandaag Inside was een baken van licht en vrijheid. Een laatste vrijplaats voor hedendaagse geuzen. Het is te betreuren dat Spinoza een paar honderd jaar eerder is geboren, anders had hij perfect gepast aan de tafel van VI. Tussen René en Johan in. Je moet je voorstellen hoe de verlichting er dan uit had kunnen zien. Sorry, ik merk dat ik deze toon niet kan vasthouden. Derksen zag zichzelf slachtoffer van de cancelcultuur of de woke-beweging. Dit zegt veel. Zo niet alles. Als het woke is om het verhaal van Derksen af te keuren, is het dan ook woke om oorlogen af te keuren? Is het woke om je boodschappen af te rekenen? Om te remmen als je een zebrapad nadert?
Duizenden volwassen mensen gaan Vandaag Inside missen. Duizenden mensen hebben hier over getweet. Ik wil u vandaag op het hart drukken: we zullen die duizenden nooit gaan missen. Als je de afgelopen dagen hebt getweet dat VI onmisbaar is, dan gaan we je niet missen. Als je als volwassene het niveau van Vandaag Inside niet bent ontgroeid, dan gaan we je niet missen. Als je je dagelijkse duiding moet hebben van Johan Derksen, gaan we je niet missen. Als de analyse van René van der Gijp over Poetin je helpt de wereld te begrijpen, dan gaan we je niet missen. Als je als mens niet begrijpt wat er fout is aan drie lachende mannen in een misbruikzaak, gaan we je niet missen.
Ik hoor u denken: dit is toch polariserend? En dat klopt. Jarenlang hebben we de middelmaat moeten omarmen om de kloof niet te vergroten. In de VS moest men begrip hebben voor de deplorables, in de UK moesten de Brexiteers begrepen worden, in ons eigen landje moesten we maar in gesprek gaan met de Lange Franzen van deze wereld. Het dunning-krugereffect heeft de afgelopen jaren een gezicht gekregen. Een lelijk, schreeuwerig gezicht. We hebben de onderlaag laten woekeren tot het een eigen voorhoede heeft gevormd. Die voorhoede heeft teveel aandacht gekregen.
Het wordt tijd om de moedwillige onderlaag te laten voor wat die is. We moeten polarisatie gaan zien als zegen. Als oplossing. De kloof heeft een functie. De kloof kan er voor zorgen dat René van der Gijp-achtigen hun mening niet zomaar durven te geven over Poetin of dat Derksen niet zomaar het comfort voelt om lacherig verhalen op te halen. Misschien kan een kloof ervoor zorgen dat mensen weer hun best gaan doen. Gaan begrijpen dat Vandaag Inside smakeloos vermaak is, dat er talloze kunstvormen te ontdekken zijn, dat er meer uit het leven te halen valt.
Het is niet netjes, maar ik zie ze voor me. Hun levens, hun zijn, hun dagen. Enorme hompen mensenvlees met een uit balans geraakte verhouding tussen hersencellen en prostaatvocht. Wekker om 8 uur. Slecht geslapen omdat je een poging hebt gedaan om Facebook uit te lezen en de onderkant van je Instagram-feed te bereiken. In je versleten auto naar de baan waar je nooit op hebt gehoopt. Negen uur lang omringd worden door mensen die je niet mag. Naar een beeldscherm starend, wat je niet interesseert. Stipt 5 uur naar huis. Boodschappen doen. Axe Chocolate in je mandje omdat je denkt dat de vrouwtjes daarvan houden. Vol overtuiging een naar metaal riekende shampoo meenemen omdat dat je beeld van mannelijkheid overeind houdt en Gillette scheermesjes mee, want sponsor van VI.
Een opwarmmaaltijd met je dagelijkse buitenproportionele portie dode dieren in de magnetron. Met vet bedekte enkels op de poef. Warm bord uit magnetron op schoot. Warm bord warmt schoot op, dus bord wordt verplaatst naar buik. Bord leeg, buik vol. En nu het grote wachten. Het wachten op je dagelijkse portie middelmaat.
Dat wachten is dus verleden tijd.
Als je VI denkt te gaan missen, zie dit einde dan als je laatste reddingsboei. Een noodrem, je airbag. De reddingshaak die je uit de kloof kan redden. Neem afscheid van de simpelheid. De onderlaag. Het is niet te laat.
