Fotobron: Pixabay.com
Het moet ooit zijn begonnen met Asterix en Obelix. Zonder die bolle en zijn hondje Idéfix zou geen man ooit op het idée fixe van het kleine hondje zijn gekomen.
En nu? Nu paraderen kerels rond met mini-mormels, die bijkans onder de hakken van de pumps van hooggehakte dames door kunnen lopen. Denk aan de Chihuahua, de Maltezer, de Pekinees of de abrikooskleurige dwergpoedel.
Kuitenbijtertjes galore!
Sommige mannen, waaronder opvallend veel bodybuilders, zijn er gek op. Alleen het handtasje om ze in te proppen, ontbreekt er nog aan.
Het kleine formaat hondje als commodity. Het is niet om aan te zien. Zo’n klein rillend en van de zenuwen keffend mormel, daar zit toch niets mannelijks in? Wat moet je als man nu met zo’n wezentje dat qua grootte het midden houdt tussen een cavia en een konijn? Ravotten op het strand? Zelfs een tennisbal past niet eens in dat mini-bekje. Hardlopen dan? Nee, ook niet. Met die achterlijk kleine pootjes kunnen ze je voor geen meter bij houden.
Is het dan misschien de hulpeloosheid van zo’n beestje? Of wellicht toch eerder het contrast? Ja, dat zal het zijn. Zo’n undersized keffertje op je arm laat je goed doorbloede biceps er nét wat groter uitzien.
