Bron: Pixabay
“Die nieuwe collega van je, da’s best wel een knappe dame,” zeg ik tegen een klant van mij.
“Jij hebt je ogen ook niet in je zak zitten, of wel? Gisteren had ze een rokje aan. Lekker wijf hoor!” grinnikt de klant terug.
Sinds een paar weken dartelt een nieuwe collega door het gebouw. Ze heeft lange haren, prachtige ogen en een jaloersmakend figuur. Mannen rennen de benen uit hun lijf voor haar, haar vrouwelijke collega’s vinden dat ze eerst maar eens moet laten zien hoe goed ze in haar werk is.
Ik had nog geen kennis met haar gemaakt.
Simpelweg omdat ze nog niet in mijn winkeltje is geweest. Maar ze is mij uiteraard opgevallen. En dat deelde ik met de man uit alinea één.
Ff lullen over dat lekkere wijf op kantoor. Dat doen mannen.
Daarmee was de kous af. Dacht ik.
Maar dat is niet helemaal waar, zo blijkt.
De man van alinea één heeft tegen zijn lekkere collega verteld dat ik van haar uiterlijk gecharmeerd ben.
Dat denk ik omdat de dame sinds dat gesprek continue naar mij kijkt. En ongemakkelijk glimlacht. Wat ik dan weer zeer ongemakkelijk vind.
Want ze mag dan best het lekkere wijf van kantoor zijn, ik wil helemaal niets van of met haar. Ik ben immers keurig getrouwd.
Tenzij ze een opdracht bij mij wil neerleggen. Dan help ik haar, precies zoals ik bijvoorbeeld dikke harige chagrijnige mannen help.
Nee, dat is niet helemaal waar.
Bron: Pixabay
Feit is dat ik knappe dames net even iets beter help.
Want als een mooie vrouw lief naar mij lacht, smelt ik en zal ik er alles aan doen om haar tevreden de deur uit te laten gaan.
Da’s niet professioneel misschien, maar wél eerlijk.
Ik zal haar natuurlijk net zo professioneel als een dikke harige chagrijnige koekwaus benaderen. Keurig en vriendelijk.
Maar ik zal nét even iets harder voor haar lopen. En een nét iets mooier product proberen af te leveren.
Stom eigenlijk. Maar zo werkt het blijkbaar. Lekkere wijven op kantoor krijgen ongemerkt heel veel voor elkaar.
De dame waarover deze blog gaat, komt inmiddels graag in mijn winkeltje. We kletsen tegenwoordig uren over alles en niets. Ik praat meestal over mijn vrouw en over mijn kinderen. Zodat ze snapt dat ik niets van haar wil, ook al vind ik haar net zo smakelijk als een vers gebakken croissantje.
En als ze de deur uit huppelt, staar ik haar net iets te lang na.
Maar dat ziet ze vast niet.
Nee dat ziet ze vast niet..