Fotobron: Pixabay.com
Mijn hond waggelt het park in en gaat liggen bij het bankje waar zoals altijd de man van 100 jaar weer zit. Je kunt niet om hem heen. Mijn hond weet dat en accepteert het.
Ik ook. Dus als de man wijst naar de plek naast hem, ga ik maar even zitten.
“Blij dat het zomer is,” merkt hij op. “Ik heb niets met de winter. Ik voel ook niets in de winter, behalve een diepe heimwee naar vers gemaaid gras en, vooral aan het einde van de winter, een misselijkmakend gevoel van opgekropte winterkost. Ken je dat? Fijn ook dat het wielrennen weer is begonnen. Daar ben ik gek op, wielrennen. Jammer dat die Mart Smeets weg is tegenwoordig. Luisterde ik altijd graag naar. Niemand die zo goed een Mart Smeets kon acteren als Mart Smeets zelf. Prachtig zoals hij een wedstrijd kon verslaan. Ik zal nooit vergeten dat hij ooit, snikkend van ontroering, ging uitleggen dat er ook gebeden werd in de Tour de France. Dan zei hij: ‘JA!!, er is hier een mobiele kerk in de tourkaravaan en JA!!, er wordt gebeden hier.’ Geweldig toch? Dat er tien meter verderop iemand het ravijn inreed, mocht de pret niet drukken, haha. Over de kerk gesproken. Daar ga ik nog steeds elke week heen. Vooral voor de preek. En omdat het een wekelijks uitje is voor mij. Heerlijk. Meneer pastoor, die geld de wortel van alle kwaad noemt en daarna vrolijk met de collectezak rondgaat. Voor zulke zaken ga je toch lachend de kerk in? Niet dan? Maar dit geheel ter gene zijde, hahahahah.”
Kijk eens wat vrolijker man,” zegt hij dan tegen mij. “Je hebt je waffel nog niet open gedaan. Of zit je er ook over in, over die oorlog in Oekraïne? Nee toch? Ik vraag mij trouwens af of wij, mocht de derde wereldoorlog écht uitbreken, ook weer oude afleveringen van M*A*S*H gaan zien. Net als met die Vietnamoorlog toen. Nee, dan luister ik toch liever naar, ik noem maar wat, vers nieuws over Mark Rutte. Hij probeert, nog steeds, wel heel hard te bewijzen dat je na twaalf jaar regeren nog steeds recht kunt praten wat krom is. Maar of je het nou leuk vindt of niet; aan het eind van het liedje wordt hij na elke verkiezing weer beëdigd als minister-president. Voor mij voelt dat een beetje alsof je Johan Derksen tot Deuger des Vaderlands benoemt, hahaha. Nou, ik ga er weer eens vandoor. Aan jou heb ik ook niets. Je kijkt potdomme alsof je de hele nacht tussen een roedel honden met vlooien hebt gelegen, haha. En denk niet te veel na over die oorlog, je doet er toch niets aan.”
Hij zwaait en verdwijnt tussen de bomen. En ik denk onwillekeurig toch aan die oorlog. Ik vraag mij af of er nog iemand op deze wereld is die Poetin een sympathieke vent vindt. Sterker nog, ik vermoed dat wanneer Poetin uiteindelijk in zijn kist de begraafplaats wordt opgedragen, dat meteen het enige moment in zijn leven is dat hij überhaupt nog op handen wordt gedragen. Maar zoals de man van 100 al zei; dat geheel ter gene zijde…
Als Poetin in zijn kist op handen zal worden gedragen zal hij vermoedelijk reeds dood en in staat van onbinding zijn. Levend zie ik hem niet begraven worden. De kans dat hij levend op handen gedragen wordt is dus heel erg klein, zeg maar onbestaande.
Zeg jij volgende keer tegen die 100 jarige dat jij Poetin aardig vind. Voer voor een goed gesprek denk ik.
Waarde Paco! Er is 1 bord in het privé paleis van P. waarop staat’ Me, myself & I’ are loving eachother (uit het russisch vertaald, maar dat is een gerucht) Rasputin zonder baard kijkt iedere ochtend op zijn lineaal (zijn martelwerktuig met bloed besmeurdvoor niet volgende hielenlikkers) hoe lang hij heeft geslapen, enfin. Op de muur van alle toiletten met gouden kranen, wc brillen, airdryers en marmeren vloeren staat ‘ wie mij niet volgt is tegen mij’ en elke dag dat Rasputin de tekst leest kijkt hij in de spiegel. Ja, hij vindt zichzelf sympathiek en na Kim Il Jong, Xi en Loco totalimentosjenko te hebben video gebeld, lacht hij nog harde… Da da.. maar hoort een stemmetje in zijn hoofd ‘ njet.. jij kleine etterbak, jij krijgt jouw deel nog wel, da!
Op handen gedragen waar het bloed van slachtoffers mee besmeurd is zal de kist uit de handen laten glippen waarbij de deksel losschiet en P. niet in de kist ligt maar zijn tweelingbroer Kim Il Jung, maar dat terzijde.
P. ging de ruimte in vanaf een russische raketbasis. Het schijnt dat P. nu bij zijn Aliëns wordt opgediend.