Bron: Pixabay
Afgelopen vrijdag stond ik bij een drukke straat te wachten tot ik kon oversteken. Een volgepakte witte stationwagen naderde mij en ik betrapte mezelf op een hele enge gedachte: “Als ik er nu voor ga staan heb ik geen pijn meer.“
Direct erna bedacht ik dat de auto veel te langzaam reed om mij kapot te rijden. Het zou enkel nogal zeer doen, en ik houd niet van pijn.
Alle alarmbellen gingen op vuurrood. Zo’n gedachtegang komt ergens vandaan, lijkt mij.
Maar ik had juist het idee dat het best goed met mij ging. Sterker nog, de dag ervoor oreerde ik laaiend enthousiast tegen mijn therapeut hoe leuk mijn leven was.
Hoe kan het dan zo zijn dat mijn hersenen suïcidale ideeën in mijn kop branden?
De rest van die vrijdag was ik van slag.
Niets kwam meer binnen; ik heb mezelf volledig van alles en iedereen afgesloten. Zoals ik dat destijds deed, toen er een zeer ernstige depressie bij mij geconstateerd was.
En ook die reactie sloeg mij snoeihard om de oren. Het zal toch niet zo zijn dat ik terugval in die loodzware depressie?
Net nu ik zo gruwelijk hard werk om nooit meer terug in de beerput te donderen.
Bron: Pixabay
Die zaterdag vertelde ik mijn vrouw over mijn hersenspinsel. Ze schrok er niet eens van. “Ik zag het eerlijk gezegd al aankomen.” Ook mompelde ik beschaamd dat ik bang was voor een terugval in een diepe depressie.
“Heb het er met je therapeuten over lieverd. Het komt goed.”
Komt goed. Komt goed. Oké. Komt goed.
Ja.
Tuurlijk.
De eerstvolgende werkdag belde ik mijn manager.
Zonder in details te treden vertelde ik dat het niet goed met me ging. “Ter info. Je hoeft er niets mee,” stotterde ik zo zakelijk mogelijk.
Ik wilde mezelf inbouwen, voor het geval het echt niet zou gaan en ik niets anders kon dat thuis zitten.
Ook mailde ik met de therapeuten. Ik wilde weten of een dergelijke terugval normaal is tijdens het proces waarin ik zit. Een proces van wekelijkse professionele hulp, na intensieve EMDR, medicatie en andere zware behandelingen.
“Ja. Dat zien we vaker. We hebben het er snel over. Het komt goed.“
Echt?
Komt het goed?
Inmiddels ben ik een paar dagen verder.
De wervelstorm in mijn lichaam en in mijn hoofd is enigszins gaan liggen.
Ja, het komt wel goed.
Want zo’n heftige gedachte heb ik sindsdien -gelukkig- niet meer gehad.
Ik denk dat ik na 43 jaar ben gaan voelen.
En dan komt alles veel harder binnen. Niet alleen de positieve gevoelens.
En eigenlijk is het geen terugval.
Het was een hobbeltje in de weg die ik aan het bewandelen ben.
Herkenbaar Gabriël en ja het komt goed, zulke gedachten heb ik ook wel zo nu en dan en toch blij met hoe het nu met me gaat. Die hobbels horen erbij, maar je kan ze aan.
Ik snap je als geen ander. Maar sinds een therapeut mij dagelijkse ademoefeningen adviseerde, en ik zelf zelfs ademtherapeut werd, leef ik er weer gezond op los. Ik weet dat het bij iedereen anders kan zijn, maar misschien is ademtherapie voor jou ook weldadig.
Sterkte. Komt goed!
Paco