Grofheid in woord en daad

13-06-2022 door Paco 3 Reacties

fotobron: Pixabay.com

Vandaag gaan mijn hoogbegaafde buurman oom Jort en ik eten bij ‘Wokken bij Willem.’
Mooie tent. Willem, een klant van oom Jort, is een geïntegreerde Thaise gewone man, met bloedbanden die tot nabij de Azoren reiken.

Hij vertelde dat hij is gaan koken omdat zijn Vlaamse dwergtekkel ooit verdween in de Bermuda driehoek. Reden genoeg dus om dit fraaie etablissement met een bezoek te vereren. Ook omdat Jorts neef Mink daar hulpkok is. Mink viel een paar jaar geleden uit een boom waar hij drukdoende was een stel parende eekhoorns te fotograferen. Daarna is het geestelijk nooit meer helemaal goed gekomen met hem. Hij mag op proef bij Willem werken.

Bij binnenkomst oogt het geheel, laten we zeggen, ‘gezellig rommelig.’ Zes parkieten vliegen af en aan naar de keuken terwijl een opgezette Bengaalse tijgerkop aan de muur ons vriendelijk welkom gromt.

Willem vertelt dat er een cd met tijgergeluiden in de kop is gemonteerd om het geheel een vleug van echtheid uit te laten stralen. Verder hangt er een levensgroot schilderij dat een hele wand in beslag neemt. Het ziet eruit als iets dat mijn buurmeisje van zes heeft gemaakt na een overdosis E-nummers.

Er zit hier overal een idee achter. Een visie, dat zie je gewoon. Volgens oom Jort biedt een tent als deze, ‘mogelijkheden.’

Onder de tafel waar wij heen worden gedirigeerd, liggen negen langharige angorakatten te slapen.

Intussen vraag ik aan Willem hoe Mink bevalt als hulpkok. Willem kijkt schichtig richting keuken en vraagt ons of Mink ervaring heeft in de horeca.
“Zeker,” zegt oom Jort. “Mink was ooit een uitsmijter.”
“Morgen zal ik even lachen, zegt Willem. “Trouwens, is Mink, eh, familie van u?”
‘Waarom vraag je dat?” antwoordt oom Jort argwanend, terwijl wij zien hoe een parkiet een worm invliegt.
“Omdat hij, net als u, heel goed is in grofheid in woord en daad. Ik vroeg mij af of dat een genetische kwestie is.”
Oom Jort kijkt hem bedachtzaam aan en zegt: “Ik zal morgen even lachen.”

De parkiet scheert over een wokpan en laat de worm erin vallen.
“Mooi toch?” zegt oom Jort. “Dat precisiewerk van die parkiet. Zie je nog weinig tegenwoordig. Dit is echt een tent met potentie. Overigens heeft Mink meerdere lijntjes naar de horeca. Hij reserveerde vroeger tafels in een pizzeria.”

Het blijft een tijdje stil na deze indrukwekkende mededeling, die Willem en ik op onze eigen manier trachten te verwerken. Willem oogt wat witjes: “weet je, eh… Mink stond erop zelf een menu te – hoe zei hij dat ook alweer – o ja, te managen.”
Dan roept hij Mink en vraagt hem ons een menu te overhandigen.
Mink komt met een kladblok aanlopen, doet alsof hij ons niet kent, scheurt een blaadje af en gooit het voor ons op tafel.
“Lezen!” gromt hij.
Oom Jort leest voor. “Vandaag hoofd- en meteen enig menu: losgeklopte darmen van de stoofmakreel, gebakken in gerijpte karnemelk en overgoten met vloeibaar aardappelpuree.”

Wij blijven keer op keer staren naar die ene regel. Intussen steekt Mink zijn hand in de wokpan, tast wat rond en steekt iets wat op een worm lijkt in zijn mond. “Of deze,” gromt hij kauwend en scheurt nog een blaadje los en smijt het op tafel: “Een dieet van in de wokpan versnipperde boeken van Sonja Bakker, geserveerd in warm afgezonken stierendarm op een stapelbedje van vernieljevla.”

“Neem hem alsjeblieft mee!!!!” fluistert een zwetende Willem indringend. Oom Jort en ik staren elkaar verbijsterd aan.
De tijgerkop aan de muur gromt.
“Zoals ik al zei,” zegt oom Jort met veel gevoel voor understatement, “een tent met potentie.”