De toer van Frans

19-07-2022 door Paco

Bron: Pixabay.com

Fietsend denk ik aan amice Marcel van Roosmalen die het aandurfde in het hol van de leeuw, het Tour de France-programma Avondetappe, heel wielrennend Nederland de gordijnen in te jagen.
Hij stelde dat wielrennen eigenlijk niet meer is dan een wedstrijdje hardfietsen waarbij degene die het hardst rijdt, de wedstrijd wint.

Bijzonder deskundige samenvatting, vond ik zelf. Wielrennend Nederland niet. Marcel werd, geheel in overeenstemming met de tijdgeest, gekruisigd.

Daaraan denkende, hoor ik achter mij iets suizen. Heel zacht. Niet de wind, want die suist niet. Wind ruist, daar zit toch verschil in. Het lijkt meer op een soort oorsuizen zonder piep. Het geluidsniveau neemt razendsnel toe. Het suizen wordt een soort brommen. Alsof een vlucht hommels op grote snelheid je probeert in te halen. Of nog erger, een zwerm horzels.

Nog geen minuut later word ik links en rechts ingehaald door een roedel bejaarde heren op racefietsen. Een ervan herken ik als Frans, onze lokale notaris. Ze hebben allemaal rare puntschoentjes aan en merkwaardige helmpjes op hun hoofd. Kennelijk heeft Frans de hele rotaryclub meegesleept in een soort teambuilding-modus. Ze lijken volledig op te gaan in het ‘Tour de Fransje’ spelen. Ze racen zonder gêne links en rechts over de weg. Passeren rotondes aan de verkeerde kant en schreeuwen de medeweggebruikers uit de weg. Ze schreeuwen elkaar vaktermen toe als ‘kom op, we gaan groot verzet rijden’ en ‘Gerrit, ga naar het buitenblad, de tour win je niet in je bed!’

Stel je even voor. Dan ben je 65 en de hele week een zeer gewaardeerde notaris, en vervolgens trek je in het weekend een bolletjestrui aan en kekke schoentjes waarna je met een stel collega-bejaarden van de rotaryclub op een racefiets klimt om de tourrenner uit hangen.

Een bolletjestrui, ik zweer het. Vijfendertig graden en je trekt een bolletjestrui aan. Hoe lang zouden je klanten en collega’s je nog serieus nemen als je in zo’n trui het gerenommeerde accountantskantoor zou binnenwandelen?

Maar goed, je bent 65 jaar en denkt; het is 35 graden vandaag. Wat zal ik nu weer eens gaan doen. Nou gewoon, je doet wat je al jaren elke week aan het doen bent. Dus óók deze week fantaseer je dat je een wielrenner bent. Dan zit dus je hele kin onder het snot, en je denkt in training te zijn voor HET moment van je loopbaan en komt er dan achter dat die 35 graden niet echt geschikt zijn voor een wielrenwedstrijd voor bejaarde heren. Dan kun je je voorstellen dat je alleen nog aan rust denkt.

Niks daarvan. Deze jongens niet, die gaan nog een tandje harder. Het linker, rechter, vóór en achter grote blad worden allemaal tegelijk ingeschakeld. En passant wordt een oude vrouw in een scootmobiel richting de berm gelanceerd. Iemand in de ‘tour’ roept: “sorry mevrouw, de tour wacht op niemand.”

Een lid van de kudde, met een uitgestelde zweetaanval en bij wie het kwijl tappelings langs de mondhoeken naar beneden regent, schreeuwt enkele collega’s bemoedigend toe: “Komop, Henk-Jan en Floris, rijd dat gat nou even dicht. En Frans, die mevrouw in de berm komt wel weer op haar pootjes terecht.”
Notaris Frans ziet daar kennelijk géén gat in en stopt toch om de mevrouw te helpen.

In de verte zie ik een stoplicht op rood springen. De tour dendert door. De tour wacht op niemand. Niet op notaris Frans, maar ook niet op de vrachtwagen die niet op tijd kan remmen wanneer de roedel fietsende en levensmoeë rotaryclub het rode licht negeert.
Een merkwaardig gevormd helmpje rolt zachtjes naar de berm.