Van ons, voor jullie...
Na ons hachelijke rafting avontuur hier in de Ardennen waren de kinderen nog dagen misselijk en in shock. Daarom nu een filmpje van wat rustiger vaarwater dat wij bevoeren.
Na deze tweede watersessie was ik levend verbrand. Zo goed als verkoold.
Ik voelde mij bijna een dobbern… nee.
Enfin. Ik heb nu dan ook wel méér dan genoeg water gezien.
En gehapt. En weer uitgeplast.
Ik wil naar huis…
Ik gá naar huis!
Ik ben weer thuis.
Oost, west, en de rest
was per abuis.
Thuis.
O, tof thuis ❤️
Elke week in je mailbox!
Onvermoeibaar wierp ik Elise telkens weer mijn onhandige Franse begroetingen toe. Inmiddels iets minder ijzig antwoordde ze nu woordeloos, met de verlegen blos op haar wangen.
Ik ging solo op vakantie, naar een Frans chateau, alwaar ik vanzelfsprekend smoorverliefd werd op een Française. Maar Frans is een stomme taal. En Elise sprak geen Engels. Maar voor Elise deed ik alles.
Ik ga jullie verlaten. Ik heb het helemaal gehad en vlij mij (de komende weken) op mijn luie gat. Tabee. Hoezee.
We hebben recent het onmogelijke besluit moeten nemen om Zoon, gediagnostiseerd met McDD, uit huis te laten plaatsen.
Voorheen kon ik mijn gezin een week lang voor minder dan €100,- gezond voedsel voorschotelen, nu moet ik er minstens €140,- voor neerleggen.
Ik dacht: ik ga eens lekker een paar weken weg. Met de kinderen. Ik dacht: laten we gaan kamperen. Want wat is er nu mooier? Ik dacht: België! De Ardennen! Geweldig! Lekker relaxen. En zo geschiedde. Niet.
