Mijn vrouw heeft long covid. Als de-partner-van zal ik in een reeks verhalen mijn ervaringen delen.
Op een donderdagmiddag rinkelt de telefoon. Collega’s van mijn vrouw vertellen dat ze flauw gevallen is en dat ze haar naar huis komen brengen. Of ik thuis ben.
Als ik na een uur de autodeur open, zie ik mijn vrouw zitten. Ze is volledig onbereikbaar, haar ogen staan raar en ze is niet in staat om zelfstandig te lopen. Ik til haar naar de slaapkamer, doe de gordijnen dicht en pak een emmer. We hebben boven geen toilet en ik kan mij niet voorstellen dat ze naar beneden kan lopen.
Het is het begin van waar ik al een hele tijd zo bang voor was; het gaat niet zo goed met mijn vrouw.
Een aantal weken voor het telefoontje heeft het hele gezin corona gehad. Vrij normaal, in een hecht gezin. Maar waar de rest na een week of twee weer aan de slag kon, bleef mijn vrouw maar bedlegerig. Haar energie kwam niet terug, ze kon niet op woorden komen, ze proefde haar eten niet en ze bleef last van haar ademhaling houden.
Na een paar weken ging ze toch maar weer werken. Geen vast contract, bang dat mensen vinden dat ze zeurt, niet thuis willen zitten. Geef het maar een reden.
Als ze een paar uur had gewerkt, kon ze de rest van de dag eigenlijk niets meer. En de dagen erna moest ze ook haar rust pakken.
We bedachten dat ze misschien een langere periode moest herstellen van corona. Ze heeft immers astma, fibromyalgie en nog wat meer puike fysieke aandoeningen. logisch dat ze zich nog niet helemaal fit voelde.
Omdat mijn vrouw niet van zeuren houdt, liet ze niet echt weten hoe ze zich daadwerkelijk voelde. Ze was bang dat mensen een oordeel klaar hadden. Ze wil aandacht, ze moet niet miepen, gewoon door de pijn heen gaan. Dus koos ze ervoor om de symptomen te negeren en door te gaan. Totdat haar lichaam definitief besloot dat het zo niet verder kon.
Mijn vrouw heeft drie dagen in bed gelegen. En toen liep ze naar de woonkamer. Ze ging op de bank liggen en ze was kapot van de 13 treden die onze trap telt.
Deel 2 lees je hier