Bron: Pixabay.com
Stranden met de trein is het mooiste stranden wat er is. Piepend komt het gevaarte tot stilstand, ergens te midden van eindeloze landerijen. Reizigers kijken verstrooid op.
Eerst is een vertraging nog slechts een moment tussen twee gedachten. Dan, na vijf minuten, het gekraak van de intercom. Iedereen is muisstil. Er wordt geluisterd, maar niemand die kan horen wat de conducteur zegt.
Daarna het lange wachten. Eerst wil je niet. In gedachten sputter je nog even tegen. De zak Engelse drop die je bij je hebt. Binnen een mum van tijd is hij leeg.
Pas dan, minstens een half uur later, volgt de berusting. Wachten op wieltjes. Je zult er aan moeten geloven. Niet een minuut, niet een kwartier, niet een half uur, nee, langer. Gelatenheid.
Pas als een trein echt stil staat, dan komen gesprekken op gang. Naast je biedt een student het meisje tegenover je de helft van zijn mandarijntje aan. Ze komen met elkaar in gesprek. Hij wil wel. En zij ook. Je ziet het aan haar oogopslag.
Je verlegt je blik, kijkt uit het raam. Enkel weilanden die je ziet. Normaal schieten ze aan je voorbij. Daar, een boerderij. Op het erf staat een boer met de handen in de zakken. Hij kijkt naar de rijzige knotwilgen langs een sloot. Je staart wat in de verte. Hier en daar een wolk, de horizon wenkt.
Plots doemt iets op vanuit een ooghoek. Een koe. Ze komt even kijken of je het goed maakt. Aarzelend, de kop een beetje schuin, kijkt ze omhoog. Dat is lief. Oog in oog met een koe, hoe lang is dat geleden? Je zou iets tegen haar willen zeggen, maar het raampje kan niet open. Daarom zwaai je maar eens. Dag koe.
Daar beweegt de trein weer. Gejuich stijgt op. Maar tien meter verder stopt hij alweer. Passagiers spreken zichzelf moed in. Oké, het was maar tien meter, maar de trein bewóóg!
De koe hobbelt mee, een uier schudt. Daar staat ze weer. Ze kijkt je aan. Er zijn weinig dieren die zo ontroeren. Dat een koe zulke mooie wimpers heeft, je wist het niet. Opeens ben je heel erg blij met je plekje aan het raam.
Twee uur verder. Je mag eruit. Even later zeul je met je koffer dwars door landerijen. Op weg naar een klaarstaande bus. Een lange colonne forensen. Iedereen heeft haast, want alles gaat door – ook als het leven even stilstaat.
De koe sjokt heerlijk loom met je mee. Ja, ze laat het je goed voelen. Mensen die van alles moeten. Vreemde wezens die denken dat de wereld vergaat wanneer ze niet op tijd op hun bestemming aankomen.
