Mijn vrouw heeft long covid. Als de-partner-van zal ik in een reeks verhalen mijn ervaringen delen. – deel 1 lees je hier
Toen ik mijn vrouw van de auto naar haar bed sleepte, wist ik dat het niet alleen een zware periode voor mijn vrouw zou worden. En ik had geen idee hoe ik het zou gaan redden.
De eerste week ben ik maniakaal gaan zorgen dat alles gewoon liep zoals het normaal loopt. De kinderen gaan gewoon naar hun hobby’s, het eten komt op tafel, het huishouden gaat door, de hond laat ik uit. Ik werk 40 uur en in de avonden blijf ik regisseren. Alle sociale afspraken laat ik doorgaan en ik stort mij in mijn musicalrol.
En zo stond ik ‘s avonds om 11 uur de vaatwasser uit te ruimen, de vloer te vegen en het toilet te poetsen. Alles moet doorgaan. Mijn vrouw hoeft zich nergens zorgen over te maken. Ik red het wel. Echt.
Alles om maar niet teveel na te denken.
Feit is dat ik mij extreem veel zorgen maakte. Mijn vrouw was nog maar een schim van wie ze ooit was en ze kon nauwelijks lopen. Wat als het geen covid is? Wat als het iets anders blijkt te zijn en ze niet meer beter wordt?
Fotobron: Pixabay.com
Dat ik mij zoveel zorgen maakte, zag mijn vrouw heel goed. En dat vond ze nog het meest vervelend van alles. Ze voelde zich er erg schuldig over. Want ze zag hoe ver ik over al mijn grenzen ging om alle ballen in de lucht te houden en wat het met mij deed. Ze kent me te goed.
Maar wie weet hoeft ze maar een paar dagen rust te pakken en kan ze daarna het leven weer huppelend aan!
Dat bleek een utopie.
Mijn vrouw ging uitproberen wat ze wel en wat ze niet kon. Kleine pasjes. Letterlijk. Even de stoep op en neer lopen en daarna weer uitgeput terug naar de bank. Even een boterham smeren, en daarna niet meer de energie om de boterham op te eten. Een kop thee zetten voelde voor haar net zo zwaar als het beklimmen van de Mount Everest.
Herstel zal nog wel even duren.
Deel 3 lees je hier.
