Mijn vrouw heeft long covid. Als de-partner-van zal ik in een reeks verhalen mijn ervaringen delen. Deel 2 lees je hier. Deel 1 hier.
Toen mijn vrouw iets meer energie had gingen we naar de dokter.
Ik parkeerde de auto zo dicht mogelijk bij de ingang, maar ik mocht geen rolstoel vragen. Mijn vrouw wilde per se lopend de wachtkamer binnen komen. “Ik ben nog geen 120,” zei ze.
Geestelijk zeker niet.
Helaas konden we niet bij onze eigen huisarts terecht.
We werden ontvangen door een stagiaire. Een vervangende huisarts zou wat later checken of de diagnose correct gesteld was.
De stagiaire luisterde naar de klachten. Vol overgave en met veel empathie begon ze met standaard onderzoeken. Het meten van de bloeddruk, de hartslag checken, luisteren naar de longen.
Ze hoorde de verhalen aan en merkte op dat dit wel zorgelijk is. Mijn vrouw voelde zich gehoord. Begrepen. En ze complimenteerde de jonge vrouw. “Ik hoop dat je je menselijkheid nooit verliest. Jij wordt een heel geliefde huisarts.” Het meisje moest ervan blozen.
Toen de vervangende arts binnen struinde overlegde de stagiaire haar bevindingen. Wij vulden haar aan, daar waar nodig.
De huisarts knikte wat, bekeek op zijn scherm het dossier van mijn vrouw en speelde wat met zijn balpen.
“En daarom denk ik dat ze long covid heeft,” waagde ik te zeggen.
De man keek mij strak aan. “Dat is zo’n modeverschijnsel, dat long covid gedoe. Hoe lang heeft ze deze klachten al?“
“Nou, mijn vrouw zit naast mij. U kunt het haar best zelf vragen hoor. Vrouwen kunnen tegenwoordig best veel, zoals praten,” sneerde ik terug. De toon was gezet.
“Vorige week viel ik flauw, ik kan eigenlijk niets meer. Ik heb nu zo’n vier weken geleden corona gehad, maar ben op een gegeven moment toch maar weer gaan werken.” Ze vertelde het wat beschaamd.
“Officieel heb je long covid als je na drie maanden nog steeds dezelfde klachten hebt. Dus dat heb je niet. Je moet niet alles klakkeloos van google overnemen. Ga naar huis en als het over drie maanden niet beter gaat kom je maar terug,” mopperde de vervangende arts.
“U stuurt ons niet naar huis, geloof dat maar. Deze vrouw is 42 en ze kan niet eens zelfstandig tien meter lopen. Dat het officieel geen long covid mag heten, of dat u niet in die modeverschijnselen gelooft is tot daar aan toe. Maar dat u een patiënt niet serieus neemt vind ik een zeer kwalijke zaak. U zou eens bij uw stagiaire in de leer moeten. Zij heeft iets wat bij u volledig ontbreekt; empathie.” Ik keek de arts woest aan.
Even was het heel stil in de spreekkamer.
Fotobron: Pixabay.com
We konden door naar het ziekenhuis. Bloed prikken.
Het is iets.
Maar eerst heb ik bij de receptie uitgebreid een officiële klacht ingediend, en we hebben deze huisarts nooit meer gezien.
Deel 4 lees je hier.
Goed gedaan! Even een machtsgeil mannetje op zijn plaats gezet.