Bron: Pixabay.com
Het ziekenhuis blijft een oord waar ik de rillingen van krijg, sinds ik daar ooit een ingegroeide teennagel liet amputeren. Want zo mag je het gerust noemen. Dat gaat zelfs zover, dat wanneer ik in de auto een bord zie met de tekst: ‘ziekenhuis rechtsaf’, ik vanuit het niets in een soort stuip schiet.
Nú ben ik gelukkig slechts toeschouwer. Ik hoef alleen maar te observeren. Daar ben ik goed in, al zeg ik het zelf. Kijken naar mensen, hoe ze zich gedragen. Of ze nerveus zijn. Of gelaten. Of gewoon angstig.
Ik zit hier bij wijze van morele steun voor mijn buurman oom Jort die een heftige allergie laat onderzoeken.
Vóór mij, onder het plafond hangt een tv. Uiteraard, zou ik zeggen. Hoe zou het leven eruitzien zonder in elke winkel, openbare ruimte, tandarts, huisarts, dierenarts of ziekenhuis een monsterlijk groot tv-scherm? Ik kan het mij niet meer voorstellen. Zou dat veel hectiek of stress schelen?
Op de tv een item over Schiphol. Het is weer raak. Ellenlange rijen mensen die wachten om hun vliegtuig in te kunnen. Als jouw baas je zou verplichten om één keer per maand, bij wijze van teambuilding in zo’n rij te gaan staan, zou je hem aanklagen voor grensoverschrijdend gedrag. Minstens! Deze mensen staan er vrijwillig. Horden mensen die kennelijk op vakantie gaan. Het is bijna half september, randje herfst, mind you.
Daarna een item over de succesvol verlopen festivals van dit jaar, waarvan de prijzen sneller omhoogschoten dan de inflatie. Al die horden mensen kunnen zich dat zo te zien prima permitteren. Hoezo, torenhoge energierekeningen? Hoezo omhoogschietende voedselprijzen? Hoezo inflatie? Zo te zien is het voor veel mensen nog steeds, the sky is the limit. Of de media gaan zich weer te buiten aan angstaanjagerij. Of het is nog niet erg doorgedrongen tot veel mensen.
Intussen loopt mijn ex-overbuurvrouw, de conversation starter, voorbij. Zij verdiende die naam omdat ze ooit een Scandinavisch bankje in haar tuin zette om te laten zien dat ze best bereid was om ook een conversation te starten met eenvoudige mensen.
“Hoi Paco, jij ook hier? Zullen we hier in het restaurant een koffietje doen?”
“Het is koffie, lieverd, niet ‘koffietje’. Je zegt ook niet: goudje als je goud bedoelt. Of melkje doen. Of, zandje in m’n tuin storten. En bovendien kún je koffie niet doen. Wel koffie zetten, drinken, weggooien enz.”
“Oh hihihihi, het is maar een woordje hoor. Dat kun zelfs jij je nog wel beseffen.”
“Het is jij beseffen, schat. Niet Jij, maar JE beseffen. Heeft met niet-wederkerende werkwoorden te maken. Nooit geleerd op school?”
“Oh Gossie, Paco is chaggie.”
“Chaggie?”
“Ja, chagrijnig.”
Terwijl ik uit mijn ooghoek oom Jort heftig aan zijn arm krabbend het restaurant zie passeren, valt mij bij de toonbank van het restaurant een prijslijst voor dranken op: ‘In verband met inflatie en oplopende energiekosten: Koffie met gebak, acht euro‘.
Oom Jort, die intussen gearriveerd is, ziet mij kijken en ziet nu ook de prijslijst. Hij begint nog sneller te krabben. “Dat zijn toch geen prijzen voor koffie, die ook nog eens strak onder de wapenwet valt?” merkt hij fronsend op.
“Betaal jij? ” vraag ik aan de conversation starter.
“Waarom ik?” vraagt ze verbolgen.
“Jij hebt zonnepanelen op je dak? Toch?”
Van zo’n dame zou je inderdaad verwachten dat zij de koffie betaalt. Zij is nu eenmaal degene die de conversatie gestart heeft ook al sprak zij over een koffietje.
Ja, mensen die van ellende niet meer te vreten hebben maar wel uren in de rij staan op Schiphola.
Kreeg oom Jort geen bak smurrie mee om thuis in te smeren?
Dat wil je niet weten. Volgens mij smeren ze daar ook de half afgestorven uiers van bejaarde koeien mee in.
Heb je tegenwoordig nog bejaarde koeien, of vind je de hooguit 6 jaar die melkkoeien worden, al bejaard. En vleeskoeien halen vaak de drie jaar nog niet.
De buren uit mijn kindertijd hadden nog wel eens koeien van 12 jaar of ouder, maar ik kan nergens uit op maken dat dit verhaal in het grijze verleden speelt.
Dat is een goeie. Misschien moet ik bejaard vervangen door zieke koeien
Koeiendag zeg!
Buurvrouwtjespraat, je zou er ziekjes van worden.
Heer Paco,
Hier mijn reactie momentje! Of toch niet besluitje. Het is ‘ bizar’ en ‘ ik zou zeggen’ ‘hoe dan’ als imitatie bagger uit de keeltjes van de influencertjes waar we in ons landje er inmiddels bijna 12.753 miljoen van hebben. Mijn schrikje bij het typen gevolgd door een heftig kort uit de rug hoest momentje om dat hoestje niet in mijn elleboog kan plaatsvinden. Sorry mensen mens, ja u hebt gelijk het ieen bizar geluidje zou ik zeggen. Zeg, baristaatje van mij……oet u mij maar een koffietje met havermelk..uh wel met uh ‘ hoe zegt u dat?’ Wie ik? Nou graag een wolkje schuim voor mijn momentje ‘lachroom’.. !