Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Ik heb ‘m ook binnen. Die horror e-mail van mijn energieleverancier. Die gevreesde mededeling vol kalmerend taalgebruik. Dat bericht, waarin mij medegedeeld wordt, dat mijn maandelijks voorschot wordt aangepast om te voorkomen dat ik straks ettelijke duizenden euro’s moet gaan nabetalen. De onheilsboodschap die ik gewoon maar even “De Aanslag” noem. Want dat is het. In alle opzichten.
“We denken met u mee!” schrijven zij. “We weten niet hoe de tarieven zich ontwikkelen. Daarom kunnen we alleen een juiste berekening voor dit moment maken. Een heel jaar een vast termijnbedrag betalen is met deze prijsschommelingen niet meer verstandig.”
Niet verstandig?! Wie denken ze wel dat ze zijn om te kunnen bepalen wat verstandig voor mij is? Denken ze dat te weten, omdat zij toevallig met hun dikke achterste bovenop die levensnoodzakelijke voorziening (energie) zitten? Ik zie de bedrijven die straks lucratief handelen in “schone ademlucht” al uit de grond ploppen.
Misschien lief dat ze zo ‘meedenken’. Maar in feite denkt zo’n bedrijf dus enkel aan zichzelf: ‘Betaal dat voorschot nu maar gewoon; dan gaan wij tenminste niet failliet. Want als wij wel het loodje leggen en ons laatste gas uitblazen, ben jij je voorschot kwijt. Moet je niet willen.’
De hele materie blijft ongrijpbaar onbegrijpelijk. Omdat ‘we’ (in de EU) nog steeds rondklooien met een middeleeuws merit-order systeem, waaraan de uiteindelijke overall-energieprijs gekoppeld is, kunnen de fossiele centrales in ieder geval de kostprijs binnenharken. Gevolg is dat de ‘duurzame krachtcentrales (wind/water/zon) gigantische winsten maken. Wij met z’n allen moeten de hoogste prijs ophoesten, want die geldt. Voor alle energievormen. Voor alles en iedereen. En dat zie ik, en miljoenen anderen met mij, nu dus terug op mijn energierekening.
Van 260 naar 920 euro per maand.
Drieënhalf keer zoveel.
Alsof je een emmer (olie) leeggooit…
En dat bedrag is ‘verplicht’, want mijn energieleverancier laat mij mijn maandbedrag niet zomaar naar beneden aanpassen. De buurman mocht dat nog wel, ik niet meer. Stelletje afzetters. Enige navolgbare calculaties zitten er ook niet bij; het is volledig onduidelijk uit welke berekening dit bedrag ontstaan is.
Mijn buurman (met gezin) – zelfde leverancier – gaat van 250 naar 680. Waarom is het bij hem anders, terwijl we hetzelfde uitgangspunt (en zelfs hetzelfde soort huis) hebben? Het lijkt pure willekeur. Hoe dan ook, dit kan ik sowieso niet betalen van mijn zzp-schrijversbaantje (en dan schrijf ik nog wel voor de energietransitiemarkt… *huilt*). En dus ben ik de wanhoop nabij.
Want mijn enige zegen tot nu toe was mijn huis. Dat is van mij, dus mijn woonkosten waren nog enigszins te overzien. Maar… dat huis wordt nu een strop. Want het is niet bepaald nieuw. En ook niet echt fantastisch geïsoleerd. Ik kan het achterstallig onderhoud al niet eens financieren, laat staan nieuwe isolatie plus een warmtepomp en vloerverwarming. En ergens anders gaan wonen is ook geen optie in Nederland; de huizenmarkt is kut en de huurprijzen ronduit onbetaalbaar. Ach, misschien mag ik met de kinderen in de schuur van mijn ouders gaan wonen. Geheel gas(t)vrij.
‘s Avonds laat staar ik weemoedig naar Nick die ijverig zit te gamen. Op zijn energieslurpende, watergekoelde bakbeest van een gaming PC met regenboogverlichting, 2 wide-screen monitors, joysticks en andere randapparatuur. Hoe ga ik hem zeggen dat zijn enige hobby niet meer te betalen is? Dat hij vanaf nu nog maar één avond in de week schermtijd met zijn online maten van me krijgt en voor de rest maar weer op de knopjes van zijn stokoude Nintendo DS moet gaan drukken? Of nog beter: vlijtig de kraaltjes van zijn antieke, Chinese – of was het toch een Russische… – abacus heen en weer schuiven?
In Simone’s kamer staat de thermostaat op minimaal 22 graden, want ‘t kind heeft het altijd koud. Dat moet dus ook veranderen. Verwarming maximaal op 16 graden, meid! Trek maar een tweede trui en wollen sokken aan. Fleecedekentje over, kaarsje aan, ooit krijg je het dan wel weer warm. Nee, sorry, tegen die ijskoude handjes die nog een pen moeten vasthouden om huiswerk te maken, kan ik ook niks doen.
Onderwijl lig ik nacht na nacht wakker in mijn onderkoelde waterbed. Ik heb de stekker er maar uitgetrokken. Mijn flatscreen tv staat reeds op marktplaats. Net als de wasdroger. Maar niemand die zulke apparaten nog wil hebben; wat moet je ermee als je het inschakelen ervan niet kunt betalen? Enfin. Vanaf nu kijken we enkel nog ouderwets schaduwspel op de muur, in het schijnsel van een paar waxinelichtjes. We lezen 1.0 boeken met een knijpkat en maken sudoku’s op papier om ons verkleumde brein gaande te houden.
Ik ga maar radiatorfolie kopen. En een bloempotkachel knutselen. Tevens ik ben na vijven ‘s middags niet meer bereikbaar. Dan gaat de telefoon namelijk uit, zodat ik de batterij niet zo vaak hoef op te laden. En misschien vind ik – voordat mijn energie wegens wanbetaling compleet afgesloten wordt – op YouTube nog een handleiding voor hoe zelf een houtkachel te bouwen. Want op de reguliere markt zijn alle niet-gaskachels al lang en breed uitverkocht. Wat hout sprokkelen in het nabijgelegen bos – of de appelboom in de tuin in mootjes hakken – en ik kom de winter wel door. Laten we het over de daaropvolgende winter maar niet hebben. Waar is de tijd gebleven, waarin we enkel een beetje last hadden van Corona? Ik wil terug. Wat was het geweldig toen, voor De Aanslag.
