Fotobron: Pixabay.com
Mijn vrouw heeft long covid. Als de-partner-van zal ik in een reeks verhalen mijn ervaringen delen. Deel 3 lees je hier.
Mijn vrouw en ik speelden in een musical en zij wilde koste wat het kost haar rol op het podium vertolken. Maar met long covid is 2,5 uur volle energie geven in een volle, bloedhete theaterzaal niet zo heel verstandig.
Aan de andere kant was toneel haar enige uitlaatklep.
Met het creatieve team werd overlegd. Mijn vrouw hoefde niet meer mee te doen met alle dansen. Ook hoefde ze niet meer op de achtergrond mee te zingen. Er zou een stretcher achter de coulissen komen en ze kon tijdens de repetities en voorstellingen zoveel mogelijk rust pakken.
Zelf had ik de hoofdrol. Een zeer moeilijke rol, waar ik mijn volledige aandacht en concentratie voor nodig had. Ik kon mij tijdens de voorstellingen niet bezig houden met de gezondheid van mijn vrouw. Ze kon in die uren geen beroep op mij doen.
Dat voelde extreem egocentrisch, maar als ik mij niet voldoende kon concentreren had dat invloed op mijn spel, op het spel van onze medespelers en de toeschouwers zouden minder waar voor hun geld krijgen. En dat kon mijn theaterhart niet aan.
De uren voor de voorstelling zorgden we voor volledige rust voor mijn vrouw. Zodat ze in die paar scènes al haar energie kwijt kon. We hadden ons zo goed mogelijk voorbereid.
Tijdens de voorstellingen stond mijn vrouw op van haar stretcher, speelde haar scènes vol passie en vol vuur.
Na het slotapplaus ondersteunde ik mijn vrouw richting de auto.
Bron: Pixabay
Toen ik na een lange scène de coulissen in liep, fluisterde iemand mij toe dat mijn vrouw flauw gevallen was. “Is er iemand bij haar?” vroeg ik.
“Ja, ze ligt weer op haar stretcher en het gaat volgens mij wel weer“.
“Oké, dan ga ik na de voorstelling naar haar toe,” zei ik. En ik ging een andere ruimte in.
Het voelde heel slecht, maar het was wat we besproken hadden.
De toeschouwers hebben nooit iets gemerkt. Mijn vrouw speelde de sterren van de hemel. Ze heeft het gewoon geflikt.
Achteraf gezien struint het tegen elke vorm van realistisch nadenken in, maar fuck it.
Covid krijgt haar niet klein.
