Als je de tv aanzet, val je negen van de tien keer in een talkshow. Weet iemand hoeveel er per dag worden uitgezonden? Ik wel! Ik heb ze geteld. Ik zet ze even keurig op een rijtje:
– Tijd voor Max;
– Khalid & Sophie;
– Half 8 show;
– Voetbal Inside;
– Vandaag Inside;
– Media Inside;
– Jinek;
– Op1
En op de zondagen komen er WNL op Zondag, Buitenhof en Humberto op Zondag bij.
Bron: Pixabay.com
Merkwaardig. Waar komt die fascinatie voor talkshows toch vandaan? Vind je het gek dat de agressiviteit elke dag toeneemt. Oké, je hoeft niet te kijken, maar dan kun je ook stellen dat je niet hoeft te eten als je elke dag last van je darmen hebt.
Hoe dan ook, in de talkshow zit een bedachtzame man uit te leggen hoe het er met de oorlog in Oekraïne voorstaat. Aan de wallen onder zijn ogen te zien, niet zo best. Op de vraag of wij bang moeten zijn voor Poetins dreiging met kernwapens, antwoordt hij zelfverzekerd dat het allemaal paniek en bluf is. We kunnen rustig gaan slapen.
Ik herinner mij deze man nog van dik een half jaar geleden. Toen zei hij net zo zelfverzekerd dat Poetin blufte en het helemaal niet aandurfde om Oekraïne binnen te vallen, ondanks de honderden tanks bij de Oekraïense grens.
Dat zat dus even iets anders, zoals wij intussen hebben gezien. Veel vertrouwen heb ik dus niet in de analyses van die man. Dat hij zware wallen onder zijn ogen heeft, helpt ook al niet. Het lijkt wel of ze per seconde groeien.
Die wallen roepen vragen bij mij op als: Ben je overwerkt? Of ben je gewoon een slechte slaper? Of, en dat gevoel heb ik eerder, ben je zelf aan het bluffen om je eigen paniek te maskeren? Heb je die wallen onder je ogen vanwege slaapgebrek door angst dat de bom tóch wel eens zou kunnen vallen?
Ik zie dat hij ook naar de kapper is geweest. Dat snap ik, je wilt toch netjes bij je Schepper arriveren na een eventuele kernramp.
Midden in mijn overpeinzingen word ik gestoord door mijn binnenlopende buurman, oom Jort. Hij heeft een meetlatje in zijn hand. “Wil je mij even helpen, Paco? Ik wil mijn oren opmeten.” Hij rekt mij het meetlatje aan.
Even weet ik niets te zeggen. Ik bedoel; het ene moment zit ik midden in een debat over het al dan niet gooien van kernbommen en het volgende moment moet ik iemands oren opmeten. Aan elke flexibiliteit komt een einde.
Oom Jort ziet mijn verbijstering. “Oké, even ter uitleg. Ik las net dat vanaf je veertigste de oren gaan groeien. Vooral bij mensen bij wie dat erfelijk bepaald is. Mijn vader en grootvader hadden op hun zeventigste de oren van een Afrikaanse wilde hond. Dus meet even op, dan kan ik ze nog op tijd laten verkleinen, voordat ik blaffend het verkeer in ren.”
“Niks mis met jouw oren, oom Jort. Ze zijn eerder klein,” stel ik hem gerust.
Hij zucht opgelucht.
“Maar volgens mij is wél je neus enigszins gegroeid. Zéker een centimeter. Is je dat nog niet opgevallen?”
Op tv gaat het intussen in de talkshow ook over groeien. Niet van de oren maar de inflatie. 17,5 % intussen.
De bedachtzame man met de grote wallen onder zijn ogen zegt daar een mening over te hebben.
Daar was ik al bang voor, dus druk ik toch maar de tv uit.
Oom Jort staat voor de spiegel. Hij meet zijn neus op…
Geen talkshows voor mij. Die gasten weten toch alles veel beter. Ik zie het wel als er een bom in mijn tuin ligt.
Om gek van te worden van al die ‘lul’ shows. Meestal als ik na zo’n avond wakker word ga ik naar bed.
Het zijn verhoudingsgewijs betaalbare formats en ze vullen lekker. Toegegeven, sommige presentatoren verdienen serieuze salarissen maar dat geldt voor meer programma’s. En het blijft verder toch een kwestie van marktwerking. Zo lang het genoeg oplevert gaat men door. Dan nog deze schrale troost: Nederlandse tv-series over talkshows blijken helemáál niet om aan te zien… Lang leve de streamingplatforms!
Hoe weet jij wat ik denk??
Ik weet nu eenmaal dingen…