Het afgelopen jaar heb ik keihard aan een gezond verstand gewerkt. Een zeer ernstige depressie moest ik strijdvaardig in de ogen kijken. De demonen heb ik verslagen, hoewel ik moet leren accepteren dat er een aantal op mijn rug mee blijven zeulen. Maar ik heb geleerd hoe ik op een zo ergonomisch mogelijke manier zware last kan dragen.
Mijn reis was niet makkelijk. De eindbestemming is ook nog lang niet in zicht. Sterker nog, ik denk niet dat ik ooit klaar zal zijn.
Sommige trauma’s zijn nu eenmaal veel te groots. Geen vat zoutzuur is groot genoeg om ze op te laten lossen.
Ik kan er enkel anders naar kijken. Patronen aanpassen en accepteren dat trauma aan mij kleeft.
En dat is mij grotendeels gelukt.
Ik heb een aantal maanden EMDR gevolgd. Daarna volgde een klein jaar groepstherapie waarin ik vooral handvatten aangeboden kreeg. Het aanpassen van de demonische patronen moest ik in het dagelijkse leven oefenen. Opengereten wonden kon ik op een ander tijdstip schoonlikken. Ik mocht ze hechten, masseren en goed verzorgen.
De wonden zijn eindelijk genezen. De littekens zitten echter onzichtbaar in mijn ziel gekerfd.
In de afgelopen periode heb ik bijzonder veel over mezelf geleerd. Hoe confronterend dat ook is geweest, het heeft mij ongelooflijk veel gebracht. Vooral heb ik begrepen dat ik mij moet begrenzen. Niet met 180 kilometer per uur op twee wielen de bocht door vliegen, maar keurig afremmen als het spannend begint te worden.
Daarom heb ik niet veel meer op de planning staan. Als ik een gezond verstand wil blijven houden, zal ik niet elke seconde moeten willen vluchten.
Voorlopig ben ik elke avond thuis. Het gaat wennen worden. Niet alleen voor mezelf, maar zeker ook voor mijn vrouw.
Ik ben niet tevreden met alleen een gezond verstand. Nu mijn geest enigszins geheeld is, mag mijn lichaam niet achter blijven. Niet dat ik 20 kilo zal afvallen, maar een betere conditie opbouwen lijkt mij een goed en gezond streven.
Helaas is de sportschool 24 uur per dag geopend.
Ik zou zomaar eens elke avond niet thuis kunnen zijn.