Welkom in de wereld van de young urban professional

05-12-2022 door Paco

Foto: Pixabay.com

Mijn hoogbegaafde buurman oom Jort belt mij. “Ga je mee? Wouter belde of wij zo snel mogelijk langs kunnen komen.”
“Wouter?” vraag ik verbaasd. “Die was toch begraven vorig jaar?”
“Lijkt me wat voorbarig,” antwoordt Jort. “Tenzij je tegenwoordig vanuit je kist kunt bellen. Hoe kom je erbij dat hij begraven is?”
“Omdat ik een verhuiskaart van hem kreeg. Vanuit Weidevenne, een of andere wijk in Purmerend. Dat kun je toch geen wonen meer noemen, daar? Dat noem ik: levend begraven worden in dat gat.”

Even later rijden wij door Weidevenne, dat beheersd wordt door straatnamen als Mambostraat, Jamaicastraat en meer van die geestige prefab-vondstjes. Binnen één minuut tel ik al negentien huizen die te koop staan. Fascinerend.
“Welkom in de wereld van de ‘young urban professional’,” zegt oom Jort sarcastisch. “Als u naar links kijkt, ziet u onze populaire appartementswoningen en duurdere eilandwoningen. En als u naar rechts kijkt ziet u woestijn.”
“Waar woont Wouter ook alweer?” vraag ik om zijn geleuter te onderbreken.
“In de Bisonstraat 34,” legt hij behulpzaam uit. “En die ligt ten zuiden van de Lamastraat, die weer haaks staat op de Kamelendreef. Kun je het nog volgen?”
“Ik wel! Ik kan alles volgen, oom Jort. Zelfs dat onsamenhangende gereutel van jou.”

In de Bisonstraat, die wij bij toeval tegenkomen, stoppen wij bij nummer 34. Wij bekijken het pand geïnteresseerd: “Ik dacht dat jij zei dat hij begraven was,” zegt oom Jort.
“Dat klopt. Dat zei ik ook.”
“Nou, volgens mij is hij gecremeerd.”
“Hoe dat zo?”
“Kijk dan naar dat huis! Dat is toch gewoon een crematorium? Moet je zien er komt rook uit aan de bovenkant.”
“Dat is de schoorsteen, oom Jort. Misschien heeft Wouter het koud. Het is december, dus dat zou zomaar kunnen nu.”

Wij lopen de voortuin in, die vol staat met artikelen om de kerstvreugde c.q, energierekening nog meer te verhogen. Ik kom ogen te kort: verlicht knipperende kabouters, elfen, reeën, pratende elanden en nog wat paarsverlichte tweekoppige trollen. Die lijken op iets dat rechtstreeks vanuit een mausoleum Wouters tuin is ingekropen.
Gelukkig doet Wouter de deur open. Hij begroet ons met een wit gezicht. “Blij dat jullie er zijn, boys. Mijn dochter is verdwenen. Jullie moeten mij helpen haar te zoeken.”
“Hoe oud is ze, Wouter?” vraag ik terwijl ik mijn jas op het gewei van de kop van een eland hang, die bij wijze van kapstok aan de muur hangt.
“Zelf geschoten, Wouter?” vraagt oom Jort. “Of krijg je dat cadeau als je lid wordt van de dierenbescherming?”
“Ze is zeventien,” antwoordt Wouter, oom Jort negerend.
“Hoe lang is ze al weg? ” vraag ik.
“Ze zou om twaalf uur thuiskomen,” zegt hij nerveus.
“Wanneer? Gisteren?”
“Eh… nee vandaag,” zegt hij aan zijn haar frunnikend.

Oom Jort en ik kijken elkaar aan. En daarna kijken wij elkaar nog eens aan. En daarna kijken wij op onze horloges. Twee uur!
“Jezus,” zegt oom Jort. “Dan is ze al twee uur weg! Waarom heb je ons niet meteen na twee minuten al gebeld? Misschien is ze intussen al door een wilde eland opgevreten.”
“Jullie begrijpen het niet,” hijgt Wouter. “Ze heeft een loverboy…”

Dan gaat de bel. Een meisje van een jaar of zeventien komt binnen. ”Dag pap, ik ben wat later, maar ik heb het uitgemaakt met Dorus. Hij wou wat te veel rare dingen van mij.”

Even later rijden wij weer naar huis. “Zullen wij hier een kantoor openen, oom Jort? Geestige leeuwenkop aan de muur, een loverboy als bijzettafeltje en om de dag jagen in de Sumatradreef en de Bokatoallee. Lijkt je dat wat?”
Oom Jort antwoordt niet maar scheurt, alsof zijn leven ervan afhangt, het beloofde land uit…