Foto: Pexels.com
Uitgeput na een dag werken parkeerde ik mijn motorfiets in de berging en werkte mezelf de trappen naar mijn lullige flatje op. Ik schoof een kant-en-klaar maaltijd de magnetron in, plofte op de bank en opende Tinder om weer eens een fijn partijtje te swipen. Ik begon zo langzamerhand ietwat kieskeuriger te worden:
Ray-Ban pilotenbril – Weg,
Vrouw met paard – Weg,
Ongevaccineerd – Weg,
Langer dan 1.79 – Weg,
Geen ONS – Weg,
Geen FWB – Weg,
Niet lekker – Weg,
Niet vies – Weg,
Baseball cap – Weg,
Ik weet niet wat ik hier doe – Weg,
Golf-foto – Weg,
Partij voor de Dieren – Weg,
Purmerend – Weg,
Dreadlocks – Weg,
Turkse schone uit Badhoevedorp – Superlike!
De magnetronmaaltijd stond te stomen op de salontafel. Ik schakelde de laptop aan en keek naar Lang Leve de Liefde; mijn favoriete tv-programma. De telefoon piepte, een pushberichtje van mijn vrienden bij Tinder. De Turkse schone had mijn superlike beantwoord. Ik scande nog even haar profiel; de foto’s leken niet uit één en hetzelfde lustrum te komen, ik twijfelde zelfs of ze wel uit hetzelfde decennium stamden. Maar op alle afbeeldingen was ze een lekker wijf en bovendien 41 jaren jong, waarmee ze geen vrouw – maar een meisje was.
Ze chatte in het Engels. ‘Hallo, Danny, je bent een mooie man.’
‘Dank je,’ antwoordde ik, ‘Je mag er zelf ook zijn.’
‘Ben je Nederlands?’
‘Ja, half. Andere helft Italiaans.’
‘Nice.’
‘Waar ben je naar op zoek?’ vroeg ik.
‘Kan jij mij Nederlands leren?’
‘Ja hoor, geen probleem.’
‘Dat zou ik heel graag willen.’
‘Maar daarvoor zijn we niet op Tinder, toch?’
‘Ik wil heel graag Nederlands leren.’
‘Als we ontmoeten en als we dan verliefd worden, dan leer ik jou met alle liefde
Nederlands.’
‘Alleen dan?’
‘Ja, anders kan je beter naar school gaan.’
‘Nu maak je me verdrietig.’
‘?’
‘Je wil me niet helpen.’
‘Ik wil je wel helpen, maar alleen als we vriendje/vriendinnetje worden. Misschien moeten we maar snel eens afspreken.’
‘Ja, dat wil ik ook. Wanneer?’
Ik keek op mijn horloge. Het was bijna acht uur en ik had wel behoefte aan vrouwelijk contact. Als ik me snel even douchte kon ik om kwart voor negen in Badhoevedorp zijn. Met een beetje mazzel kon ik haar nog wat Nederlands leren. ‘Ik kan vanavond nog,’ zei ik.
‘Nu?’
‘Ik kan er over een uurtje zijn.’
Het bleef stil. Ik legde alvast wat schone kleren klaar en maakte snel nog een espresso. Ik legde de telefoon op de wastafel en stapte onder de douche. ‘Laten we bij de McDonalds afspreken.’
Ik droogde me af. ‘Is goed,’ zei ik.
‘Kom je me halen? Ik heb geen auto.’
‘Ik kom op de motor. Maar als je een helm hebt…’
‘Dan maar een andere keer. Nu ben ik weer verdrietig.’
Jezus, wat een zeikwijf, dacht ik. Maar ondertussen had ik me wel ingesteld op deze ontmoeting. Ik vond een MyWheels auto op de Purmerweg. Citroën C3, Benzine, €3,75 per uur + €0,35 per kilometer. Ik reserveerde de auto tot middernacht. Verlengen kon altijd nog.
‘Ik kom met de auto, ik heb er eentje geregeld.’
Melek stuurde het adres met een lachend gezichtje. Ik sloot de deur achter me en ging de trap af. Halverwege twijfelde ik. Was deze vrouw wel wie ze zei dat ze was? Ze gaf wel heel makkelijk haar adres, zou het niet een val zijn? Straks werd ik beroofd door een stel van die klootzakken. Wat had ik bij me? Telefoon, auto… Nou ja, alleen dat, maar toch.
Ik ging terug naar boven en zocht in de keuken naar een geschikt mes om mee te nemen, klein genoeg om te verbergen, groot genoeg om me serieus te kunnen verdedigen. Uiteindelijk nam ik het oestermesje mee, dat was het enige dat in mijn jaszak paste.
#
Op de hoek van de straat, zo’n vier huizen van waar ze woonde, stond een zilverkleurig busje geparkeerd. De motor draaide en de lampen brandden. Er zaten drie mannen voor zich uit kijken. Ik stond half op de stoep voor Melek’s woning en keek in de spiegel of de mannen uitstapten. Als ze iets zouden doen, was het waarschijnlijk niet hier, midden in de woonwijk. Ze zouden me volgen en ergens op weg naar de McDonalds bij Schiphol klemrijden en me daar overvallen en in een sloot dumpen. Ik appte Melek. ‘Ik sta voor je deur.’
Na een minuut of drie kwam ze naar buiten. Korter dan ik dacht, ouder ook. En gezetter. Ze droeg geen hoofddoekje. In het busje bleven de mannen zitten. Ik stapte uit en begroette Melek. Ze wilde niet meer dan twee zoenen. Ik hield de deur voor haar open en bekeek haar in het licht van het interieurlampje. Niet bepaald Paradise by the dashboard light, maar ook geen Bat out of hell. Ik startte de Citroën en reed rustig weg. Het busje volgde ons niet.
Melek had haar handtasje op schoot en haar handen rustten er op. ‘Mijn dochters hebben mijn profiel gemaakt,’ zei ze. ‘Daarom kloppen de foto’s niet.’ Ze keek me niet aan.
‘Wat lief van je dochters,’ zei ik. ‘Er is geen vader meer?’
‘In Turkije, we zijn gescheiden. Ik werk in het Corendon hotel, en mijn dochters ook. Zij spreken wel Nederlands.’
‘Kunnen zij het je niet leren dan?’
‘Ik heb een man nodig.’
Als ik haar nu ten huwelijk vraag, zegt ze ja. Dacht ik. ‘Waar uit Turkije kom je vandaan? Ik ben ooit een half jaar in Turkije geweest.’
Ze noemde een plaatsnaam die ik niet kende, en de plek waar ik ooit verbleef kende zij niet. Er viel een stilte. Er stond een lange rij voor de drive-trough en toen we eindelijk aan de beurt waren, reed ik te ver voorbij de bestelpaal waardoor ik de bestelling hard moest roepen. Ik verstond de paal sowieso niet. Melek wilde een menu, maar toen ik zei dat ik alleen een milkshake nam, wilde zij dat ook. Ik parkeerde op een rustig plekje en we keken voor ons uit.
‘Melek betekent Engel,’ zei Melek.
‘Mooi,’ zei ik.
‘Ja,’ zei zij.
‘Ik geloof niet dat ik je leraar Nederlands word,’ zei ik.
’Nee,’ zei Melek.
‘Zal ik je naar huis brengen?’
‘Fijn.’
Ik slurpte het bodempje aardbeienshake op en reed terug. We zeiden niets. In haar straat stond het zilveren busje nog steeds stationair te draaien. Melek stapte uit een bedankte me voor de milkshake. Thuis ontdekte ik dat er een gat in mijn jaszak zat, het oestermesje was verdwenen. Ik opende Tinder en zag dat ik een match had. Yvonne uit Purmerend.
Deel 3 van deze serie vind je hier
Ik heb even moeten opzoeken wat FWB en ONS betekende, maar wat een lekker stukje proza weer!