Bron: Pixabay.com
Rutte achter het bureau van Biden in het Oval Office. Flipje Tiel in Amerika. Even bij de grote jongens, en die typische Nederlandse leut gaat er dan altijd in. Opa staat glimlachend op de achtergrond.
‘Toe maar even jonkie.’ Parmantig glunderend mag hij ook de telefoon pakken. Mark benadrukt met deze tenenkrommende frats onze nietsigheid op het internationale toneel.
Hij maakt een speelse act waarin hij denkt de sfeer te illustreren die tussen hem en de president van het Grote Land is ontstaan. Als je echt serieus genomen wordt, mag je ook dollen met elkaar, toch? Misschien heeft hij ook wel ‘Hello Wladimir, here Mark’ in de hoorn gezegd.
Maar zien we Scholz of Macron ooit in die positie? Dan zijn er ernstige gezichten, worden er handen gedrukt en is er een gezamenlijke persco.
Wanneer je met je Binnenhofse polderglimlach achter het symbool van de macht gaat zitten, bereik je het pijnlijke tegendeel. Daar zit een loser, een nar. Het neefje van 10 dat op schoot bij Joe ook even aan het stuur mag draaien. Nooit meer serieus nemen.
