Hier ter redactie dachten we aanvankelijk dat ‘Spencer Brandsen’ niet zijn echte naam was, toen hij zich – via Pasquali – aanmeldde als schrijver. Hij schreef: “Je bent niet de eerste die aanneemt dat Spencer Brandsen een pseudoniem is, maar dat is toch echt mijn eigen naam. Ik kan er ook niets aan doen.”
En een pasfoto of zo bij zijn stukjes? “Het zal je misschien verbazen, maar ik héb niet eens (pas)foto’s van mezelf, omdat ik een hekel heb aan m’n eigen kop en die het liefst zo min mogelijk tegenkom.”
Waarna in de enkele jaren die volgden, een gestage hoeveelheid puntgave stukjes in onze mailbox plofte. Naar redactieborrels kwam hij niet. Daar was hij het type niet voor. Hij hield het liever virtueel.
En nu lezen we op Nurks Magazine dat hij zich op 10 januari uit het leven heeft teruggetrokken. ‘Beam me up Scotty‘ staat er op de rouwkaart. Goede reis, Spencer. We zullen je nog heel vaak in gedachten bezoeken.
Och hier schrik ik enorm van. Een maandje ervoor vroeg ik nog of hij naar de eindejaarsborrel wilde komen. Hij antwoordde: “Ik kan niet. Groeten, Spencer.” Misschien had ik daar meer in moeten lezen Maar het zou niets hebben geholpen. Voltooid… Literair en andersgewijs zal hij gemist worden. Tot ooit, Spencer! Maak mooie verhalen daarboven…
Tsjonge, nog geen 70 jaar…
Spencer was ook vaste lezer van mijn blog.
Meestal met een 🙂 als reactie en in bijzondere gevallen ( maar dan moest het stukje hem wel erg aanspreken) een korte tekst.
Voor een schrijver was hij zuinig met zijn zinnen maar uiterst trefzeker.
Toen hij in 2020 weer met columns wilde starten en me een verhaal stuurde, verwees ik hem naar Luuk door wie hij met open armen werd ontvangen.
Vanochtend nog het Youtube fimpje bekeken van een voordracht waarin hij zijn vrolijke absurdisme ten toon spreidt. …..
Een schrijver met een trefzekere stijl. De sporadische positieve reactie van hem onder mijn stukjes placht me goed te doen.
Sterkte aan de vrienden en nabestaanden.