Welke kleur heeft de wind?

20-02-2023 door Paco

Aan het eind van onze straat woont sinds kort een nieuwe bewoner. Hier in de buurt noemen ze hem Goeroeboeroe de Zen-Meester. Waarom hij die bijnaam gekregen heeft, is mij niet bekend. Ik ken hem niet zo goed. Een groet bij het passeren, meer niet eigenlijk.

Tot nú, wanneer ik mijn hond uitlatend zijn huis passeer. Hij groet mij vriendelijk terwijl hij in zijn tuin – tussen minstens dertig gevulde en geopende vuilniszakken met huisraad, boeken en ander prullaria -kalmpjes de krant zit te lezen. Hij zit in een ribfluwelen fauteuil dat zijn plaats IN huis kennenlijk nog moet vinden. Het kan ook zijn dat hij daar alvast is gaan zitten voor de vrijmarkt op Koningsdag over een maand of twee. Je weet het niet.

Bron: Pixabay.com

Ik groet hem terug. Als ik wil doorlopen, kijkt hij nogmaals op van zijn krant en zegt: “Wist je dat de Church of England nadenkt over een genderneutrale God?”
“Dat heb ik ergens in het nieuws meegekregen inderdaad,” antwoord ik. “Maar is dat héél erg relevant, gelet op alle ellende in de wereld?”
Hij lacht even. “Niets in het leven is relevant, maar waar het mij om gaat, is dat miljoenen weldenkende, en voor een groot deel zelfs zeer intelligente mensen, nog steeds denken dat God een persoon is.”

Daar moet ik even over nadenken. Het is half acht ‘s ochtends, Godbetert. Ik heb nog geen koffie gehad, mijn hond staat uitgebreid te schijten op de openbare weg terwijl ik serieus over God sta te discussiëren met iemand die Oeroeboeroe wordt genoemd en in alle rust buiten, omringd door bergen troep, de krant zit te lezen. Ik bedoel, de wereld verandert snel, maar er zijn grenzen aan mijn incasseringsvermogen.

“Tja,” reageer ik uiteindelijk. “Voordeel is dat je God nu niet meer ‘hem’ of ‘haar’ hoeft te noemen. We kunnen volstaan met ‘dinges’. We kunnen met z’n allen gewoon afspreken dat God een ‘dinges’ is. Iedereen tevreden. Kun jij daarmee leven?”

“Waarom klink je zo geïrriteerd?” vraagt hij.
“Dat zal wel komen omdat ik haast heb,” zeg ik en wil snel doorlopen.
“Haast is je grootste vijand. Als je haast hebt, moet je even gaan zitten. Gedurende dit hele leven kun je er nooit zeker van zijn dat je lang genoeg leeft om nog een keer adem te halen. Dus ontspan en wees je bewust van het huidige moment.”
Ik zucht. O Here! Het Happinez-magazine is tot in onze buurt opgerukt.
“Ik organiseer één keer in de week bij mij thuis een filosofisch praatavondje,” zegt hij. “Kom eens langs, je bent van harte welkom.”

Mijn hond ruikt aan zijn berg stront en pist er, om het af te maken, nog even gezellig overheen. “Nou, om eerlijk te zijn, ik ben niet zo van de kamillethee. En ook niet van de wierook en de waxinelichtjes,” antwoord ik.
“O, maar dat is geen enkel probleem hoor. We kunnen ook in mijn schuur gaan zitten, daar hangt een levensgrote TL-buis. En een jointje in plaats van wierook?” Hij moet er zelf om lachen.

“Laat mij er even over nadenken. Ik weet het nog niet. Om de woorden op een tegeltje in mijn toilet maar even te citeren: ‘woorden zijn een hindernis in elk filosofisch lulpraatje’.”
“Daar zou ik het volgende tegenover willen stellen,” lacht hij: “Welke kleur heeft de wind?”
Mijn hond schijt nog maar eens over zijn oude prakkie heen. Als een soort training -on-the-job-momentje. Ik zucht gelaten en wil het opruimen.
“Laat maar liggen, joh,” zegt Oeroeboeroe: “De shit uit je verleden is de mest voor je toekomst.”

Daar moet ik om lachen. Ik zet een stap achteruit. Had ik beter niet kunnen doen. Had ik al gezegd dat het half acht in de ochtend is?