Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Eigenlijk wilde ik iets schrijven over het woke geneuzel over – en de verkrachting van – de boeken van Roald Dahl. Die man moet zich toch omdraaien in zijn graf?
(Is ie überhaupt begraven?)
(Waarom slaan mensen altijd zo door in hun overtuigingen?)
(Waarom is alles altijd weer anders en iedereen steeds weer opnieuw gekwetst?)
Maar eigenlijk is daarover alles al gezegd.
Eigenlijk wilde ik ook iets schrijven over hoe de wens de vader is van de mediale gedachten, als er geschreven wordt dat Poetin het faillissement van Rusland nauwelijks kan verbloemen. En dat het twaalfstappenplan van de Chinezen vást wel gedegen voorstellen voor vrede in Oekraïne zal bevatten. Spoiler: doet het niet. Integendeel. Het zegt: geef Rusland nu gewoon wat ‘t wil, dan zijn we allemaal weer happy.
(Poetin klonk toch nog steeds best overtuigd van zijn heil en zegen, niet dan?)
(En die Chinezen halen toch net de USA compleet door het slijk als onbetrouwbare, machtswellustige, wereldorde ontwrichtende hegemonie? Hoe dan vredestichter worden?)
Maar het is allemaal te triest voor woorden. Daarom toch maar geen woorden.
Eigenlijk wilde ik nog aandacht schenken aan de Russische beïnvloeding van Thierry B., waarvoor de AIVD Thierry B. zelf gewaarschuwd heeft. Diezelfde AIVD die er nu van beschuldigd wordt, te weinig aandacht geschonken te hebben aan de mogelijke Russische beïnvloeding van Thierry B. en diens kornuiten. Maar ik ga er vanuit dat daaraan nu wel genoeg aandacht geschonken is. Thierry en aandacht, het blijft een zich symbiotisch aantrekkende monstruositeit.
Eigenlijk wilde ik een paar rake woorden schrijven over ballonnen, aliens, octagons en ons aller reptielenelite. Net als de niet bepaald inkrimpende Heineken activiteiten in Rusland, die in één jaar even 61 nieuwe merken eruit poepten.
Maar waarom zou ik dat nog doen? Er verandert toch niets…
Of wacht, toch wel: mijn nemesis, Marie Kondo, de opruimgoeroe stopt met haar oorlogvoering tegen huiselijke rotzooi! Eindelijk heeft ook zij door dat je betere dingen met je tijd kunt doen dan vechten tegen de bierkaai.
En eigenlijk wilde ik ook best nog iets zeggen over dat hele idiote carnavalsgedoe en het aanhoudende fenomeen der oversterfte. Bijvoorbeeld dat het een niet bepaald bevorderlijk is om het andere eronder te krijgen. Of dat het boventallige doodgaan misschien toch weer het gevolg is van iets anders, zoals uitgestelde zorg. Hmm. Was dat niet al eerder gezegd? Nou ja, carnaval blijft iets raars. Gedruis dat – net als oorlog – aantoont dat mensen niets anders zijn dan vuige beesten, flink bepoederd met dat beetje waan van de steeds zattere dag.
Maar: het is alweer afgelopen, dus heeft dat ook geen zin meer.
Daarom schrijf ik maar over de zaterdagen. Die zijn immers gemoedelijk en plezant, komen steeds weer terug, raken nooit op en worden steevast gevolgd door een vrije zondag. Zaterdagen zijn de beste dagen. Op zaterdagen mag ik al schrijvende mijn hart uitstorten. Kan ik zingen, spelen en soms zelfs springen. Zaterdagavonden zijn er om te lachen, te dansen en te bewonderen. Wel verholen, want openlijke bewondering is natuurlijk niet woke.
Zaterdagen verdienen meer lof. Want op zaterdagen is het leven tóch steeds weer een beetje beter. Op zaterdagen kan ik zeggen wat ik wil, ook al is het al gezegd. Op zaterdagen ben ik nooit uitgekakt. Waar had ik het ook alweer over? O ja. Roald Dahl.
