Personaliseren. Mooi woord

06-03-2023 door Paco 7 Reacties

Fotobron: pexels.com

Op het moment dat ik het huis van mijn ex-buurvrouw, ‘de conversation starter,’ passeer, komt net een man naar buiten. En dat is niet haar nieuwe vriend, Joep van der Ovengeleverd, waarmee ze sinds kort samenwoont.
De man groet mij: “Ach, hebben wij elkaar niet ontmoet onlangs op de ‘rencontrer-mon-nouvel-amant-party’ van Hannaloire?”

Hannaloire. Nooit geweten dat mijn ex-buurvrouw zo heet. Wij noemen haar altijd de conversation starter.
Hij steekt zijn hand uit. “Ik zie dat u mij niet meer kent. Bertje Strop is de naam. Ik heb net het huis van Hannaloire gedesigned.”

Gedesigned. Is dat een woord? Toch eens vragen aan oom Jorts bestie Wim Daniëls.
“Ze is op vakantie momenteel en ik kreeg de vrije hand,” legt hij uit.
Ik observeer de man even. Hij is moeilijk te peilen. Een klein ventje eigenlijk, dat geeft zijn voornaam Bertje ook al aan. Maar voor de rest…? Op z’n best zou ik hem kunnen omschrijven als een man die zich het gelukkigst voelt in een jaren-zestig-pak met een lila das. En op zijn beste momenten, zoals nu, in een groen geblokt overhemd met korte mouwen.

“Loop even met mij naar binnen,” stelt hij voor. “Kun je het resultaat zien.”
Ik moet meteen denken aan gisteravond, het tv-programma Eigen Huis & Tuin: Lekker Leven. Daarin zette een designer het huis van twee kandidaten compleet op zijn kop. Toen het klaar was, mochten de kandidaten (want zo heten slachtoffers van mislukte verdienmodel-formats als deze) hun ‘nieuwe’ interieur bekijken. Twee mensachtigen (want man en vrouw mag je niet meer zeggen, met dank aan de woke maffia) betraden de kamer en de voorheen vrouw-genoemde van de twee wees op de levensgrote tv aan de wand. Haar volledig kale hoofd straalde. Ze struikelde bijna over de zoom van haar dubbelzijdige coyote jumpsuit, die Eskimo’s uitsluitend dragen bij temperaturen van rond de -50 graden.

“Kijk, Dirkje. Een tv. Wat een grote.”
“Ja,” antwoordde Dirkje, de voorheen man-genoemde mensachtige: “Een tv. Wat een grote.”
“En kijk daar,” zei de, voorheen-vrouw genoemde: “Gordijnen voor de raampartijen.”
“Ja, en kijk daar,” zei Dirkje. “Gordijnen voor de raampartijen.”
“Hoe vinden jullie het?” vroeg de designer breed lachend.
“Eh. Interessant. Anders dan ik gedacht had ook. Maar zo kan het ook dus,” zei vrouwelijke mensachtige.

Zo’n analyse voor een landelijk publiek van geschat honderdduizend mensen is de doodsteek voor zo’n designer uiteraard. Dan kun je direct op zoek naar een baan als gelukskoekjesschrijver. Ik roep maar wat. Of als aromatherapeut, kan ook natuurlijk.

Bertje gaat mij voor naar binnen. Ik tast naar mijn zonnebril als ik vanuit stand geconfronteerd word met een knalgele muur. De wand er tegenover wordt geheel in beslag genomen door een tv-scherm van olympische afmetingen. Een op een elektrische stoel gelijkend zitelement domineert de rest van de kamer. Verderop nog een tafeltje en een rij potplanten om het ‘ruimtelijk effect’ te accentueren.

“Nu even naar boven,” zegt hij. “Ik heb net de slaapkamer van Hanneloires dochter Jessie gerestyled.”
Ik knik. En ben benieuwd waar Jessie straks in terecht gaat komen na thuiskomst.
De kamer wordt overheerst door lichtroze tinten en posters van halfnaakte popjochies aan de muur.
“Tof, die posters,” merk ik op. “Dat vinden kids van die leeftijd meestal vet cool. Al die popidooltjes.”
“Ja toch?” zegt Bertje. “Verder heb ik zoals je ziet haar kamer een beetje gepersonaliseerd.”
Gepersonaliseerd! Mooi woord.
Hij wijst op een dertigtal barbiepoppen die hij her en der met veredelde klinknagels aan de roze muur gepersonaliseerd heeft.
“Man, man,” zucht ik bewonderend. “Hiermee zul je Jessie recht in het hart raken. Daar ben ik zeker van.”
Bertje gloeit van trots.

Als we weer naar buiten lopen, ziet hij er opgetogen uit. Duidelijk trots op zijn creatieve uitspattingen in huize de conversation starter.
Ik complimenteer hem nogmaals waarna ik zacht fluitend mijn weg vervolg.

Een kwartier later vraag ik mij ineens af of Bertje het gewoon genegeerd heeft, dat Jessie een vijftienjarige jongen is. Zou hij dat niet geweten hebben, of zit er een idee achter al die barbies aan de knalroze muren? Ik laat het maar los, je weet het nooit met dat designer-gedoe.