Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Aangezien ik nu wel weer genoeg over politiek en de wereld geraaskald heb, ben ik maar eens gaan zitten voor de simpelere nostalgie op tv. Want die is er weer volop: allerhande oude series zijn terug op de buis. En daarmee ga ik lekker terug naar de tijd van de goeie ouwe lullen. De krasse knarren die in de jaren ’70 en ’80 naar hartelust de knalharde macho konden uithangen. Nu niet meer, but who cares. Ik niet.
Dirty Harry. Dukes of Hazard. John McClane (Die Hard). Airwolf. Knight Rider. MacGyver. The A-Team. Magnum P.I. Miami Vice.
Ach, dat waren nog eens tijden. Tijden voor de man, de held.
En voor de vrouw die smelt. Want toen kon en mocht dat nog.
Het was het nieuws over de zeldzame vorm van dementie van Bruce Willis dat mij pas echt liet terugdenken aan die mannentijd. De meeste acteurs van toen zijn inmiddels sowieso ver over de zeventig. Of tachtig. En een paar dagen geleden schoot ook Clint Eastwood (binnenkort wordt ie 93!) a.k.a. Harry Callahan nog eens in volle glorie over het scherm. Was ik in één klap weer helemaal terug in de tijd.
Verbazing overviel mij. Waren die series en films toen echt zó erg, qua vrouwen en seksisme? Ik had dat toch heel anders in herinnering… Maar ja, ik herinnerde mij enkel de mannen. Die vrouwen deden er sowieso niet toe. Die waren er immers enkel voor de mooi. En om gered te worden.
Inmiddels ben ik klaarblijkelijk toch wel ietwat meer gesensibiliseerd wat betreft de genderthematiek. Zelfs ik zie inmiddels dat het seksisme er toen vanaf droop. Steeds weer dat wanhopige, bloedmooie vrouwtje dat dringend hulp nodig heeft. Dat gered moet worden, met name uit de klauwen van foute, gewelddadige, kapitalistische (meestal witte) mannen. En met een beetje geluk smolt de dame vervolgens voor de held en wisselde zij na de redding – soms ook ervoor al – nog wat lichaamssappen uit met haar held. Als dank, en zo.
Het enige wat vrouwen toen moesten, was mooi wezen, klep houden en hard zwijmelen als er mannen in de buurt waren. Bij voorkeur in zo schaars mogelijke kledij of tenminste met een heel diep decolleté (met uitzicht op het schaamhaar). Geobjectiveerde rekwisieten zonder enige diepgang. Waarom zag ik dat toen totaal niet? En waarom valt het me nu op?
En toch twijfel ik. Deden sommige van die vrouwen het er niet ook een beetje om? Was het echt enkel en alleen seksisme, of juist ook een beetje verdekt feminisme? De heldhaftige man voldoende pleasen, om op die manier van die geile sufferd gedaan te krijgen waar je zelf totaal geen zin in hebt? Of juist wél zin in hebt?
Zo zag ik bijvoorbeeld deze scène in Dirty Harry (Magnum Force) :
De wulpse Sunny: “What does a girl have to do to go to bed with you?”
Het sierde Harry dat hij een moment lang net zo verbouwereerd keek als ik. Zijn mond viel open. Harry knipperde even met zijn ogen, grinnikte en antwoordde mega cool: “Try knocking on the door.” Wat zij later ook deed. Met alle gevolgen van dien. Háár wens. Harry handelde immers enkel in opdracht van mevrouw. Toch? Toegegeven: ik wenste enkel dat ik op zulke cruciale momenten óók dergelijke antwoorden paraat had. Heb ik niet. Daarom ben ik ook nog steeds alleen.
Gelukkig voor de wereld volgde al rap ook het succes van de X-files. Dana Scully die Agent Mulder vaak genoeg de les wist te lezen. Dana, die ervoor zorgde dat ineens veel meer meisjes exacte vakken kozen. De vrouwen werden langzaamaan zelfstandiger, mondiger, harder, vechtlustiger. De Wonder Woman’s kwamen in de tijd. Mannen werden steeds meer tot lastige schurken die weggewerkt moesten worden. Mooie vrouwen in strakke pakjes (vaak met metalen puntborsten), welgevormde spieren, geperfectioneerde vechtkunst.
Ach, mij zal het behagen. Dan maar andersom: de vrouw de held, de man die smelt.
