Bron: Pexels.com
Meerderheid Kamer voor monitorkastje in auto verkeershufter,‘ lees ik. Dat zal eens tijd worden. Een meerderheid van de politieke hufters in de Tweede Kamer is het hier dus mee eens. Goed om te weten. Zouden er politieke hufters zijn die tegelijkertijd verkeershufters zijn? Interessante vraag.
Intussen arriveer ik bij het gemeentekantoor. Even mijn paspoort verlengen. Achter het loket een ambtenarenhufter die mij hufterig wijst op een nummertjesautomaat aan de muur. Of ik even een nummertje wil trekken.
Ik kijk om mij heen. Geen hufter te zien.
“Waarom?” vraag ik. “Er is hier verder geen hufter te zien.”
Om hulp zoekend kijkt de ambtenarenhufter om zich heen. Er trekt iets onder zijn oog. Dan kijkt hij naar mij. Streng. Vette frons tussen zijn wenkbrauwen. “Dat zijn de regels, meneer. Zonder regels geen geordende samenleving, ja? Als iedereen zich nu eens aan de regels hield, zag onze wereld er heel anders uit.”
Achter hem, op een vrijwel leeg bureau, staat een schilderij. Waarschijnlijk staat er een koffiepot achter om het te ondersteunen. Daar gok ik op omdat ambtenarenhufters dagelijks hectoliters koffie naar binnen werken.
Het schilderij laat niet veel zien. Misschien moet hij nog beginnen. Hij lijkt mij zo’n man die, na jarenlang punten en komma’s te hebben geschilderd tegen een achtergrond van surrealistisch kubisme, nog steeds niet toe is aan het schilderen van zijn eerste dubbele punt.
Dus trek ik een nummertje en schuif het door het loket naar hem toe.
“Ziet meneer die prullenbak daar? Die staat daar niet voor niets, ja! O, uw paspoort is over tien dagen gereed.”
Gereed!
Die uitdrukking hoort bij hem. Net zoals: ‘iets te berde brengen.’ Of, ‘in de wiek geschoten zijn.’
‘Boontje komt om zijn loontje,’ kan ook.
Snel loop ik naar de uitgang en struikel half over een loszittend stuk tapijt. “Boontje komt om zijn loontje,” hoor ik achter mij. Of verbeeld ik mij dat maar…
Op de terugweg even een half brood halen. Achter de kassa zit een kassahufter chagrijnig met de boodschappen te smijten van een hoogbejaarde vrouw. Dan schuift er een fles wijn naar hem toe. Rode. Hij bekijkt hem van alle kanten, kijkt dan voor de eerste keer naar de bejaarde vrouw, kijkt nog eens naar de fles en vraagt dan naar haar identiteitsbewijs. “In verband met de leeftijdseis voor alcoholische dranken,” legt hij uit.
“Ik ben drieëntachtig, schat.”
“Zo! Ik had u veel jonger geschat. Hoe is het om zo oud te zijn?”
“Ach, alles wat je doet en zegt, heb je al duizend keer gedaan of gezegd. Het enige dat overblijft, is de rest van je leven te slijten als een fucking langspeelplaat met krassen. Kun je daar wat mee?” De vrouw kijkt hem afwachtend aan.
De kassahufter slaat de fles wijn aan. Waarna hij hem op een professionele en hufterige manier, uit zijn handen laat vallen.
De wereld is vol hufters. Dat maakt je verhaal ons duidelijk en ik ben er volledig mee eens.
Onbeschoft en hufterig ja. De teloorgang van onze maatschappij.
Mister Hufter zit als Rutte de 4e in zijn torentje appjes te wissen behalve naar zijn ami Macron en biscuit uit Republiek France waat het oproer ook is ontstaan na de opstand in de 19e eeuw Robocopspierre kostte hem zijn kop.
Zo,de kop is eraf!, was een guillotine uitspraak van Maria Kennet. De valbijl was geslepen door Koko Letalo’s betovergrootvader, maar dat terzijde
Kei treffend geschreven. Houdoe Robert