Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Omdat ik de boodschappen voor Mona gedaan heb, kreeg ik van haar een doos bonbons. Nou ja, bonbons… Zogeheten zeevruchten. Van die schelpachtige pralines met iets wat lijkt op hard geworden nutella erin. Nu belandt al het lekkers dat ik krijg meestal niet in mijn maag. Want ik heb thuiswonende pubers. Vreetschuren op twee benen. Zoetigheid en chocolade stofzuigende zwarte gaten.
Mijn jongste black hole komt naar beneden gestommeld.
“Joe, pap, wil jij ook thee?”
Hoezo, ook? Wie nog meer dan? Oh, zij ook. Sinds wanneer wil ze ‘s middags al thee? Dan moet ze huiswerk maken. Nou ja, mij best.
“Ja, doe maar.”
“Héé, jéé!” blaat Simone ineens overdreven. “Kijk nou eens! Daar liggen chocolaatjes! Die zijn vast superlekker bij de thee!”
Aha. Dát was de reden.
“Moet jij niet wiskunde leren? Morgen proefwerk, toch?”
“Wiskunde is zo ontzettend nutteloos. En ik kan niets onthouden. Ik lees het, en dan is het weer weg.”
Simone opent het doosje en bijt in een choco-schelp. “Gatver, yuck, wat is dit voor vulling? Hoe kom je hieraan? Kánonne, wat goor.”
Ik neem er eentje om te testen. Ach. Niet geweldig, maar best aardig. Ik vermoed dat deze zeevruchten toch al wel een jaartje of tien bij Mona in de kast hebben liggen marineren. Maar ach, ze zijn zoet. En niet giftig. Dat is voor mij voldoende.
“Heb je niet iets met een andere vulling?”
“Wat had jij dan gewild? Uienvulling of zo?” Simone is namelijk gek op uien.
“Sjezus pap, doe effe normaal. Maar uien zijn inderdaad stukken lekkerder dan dit, ja. Weet je nog, die bonbons van de buren? Toen we hier kwamen wonen? Díé waren pas lekker. Dat waren van die balletjes met sinaasappelvulling erin.”
“Dat jij dat nog weet. Toen was je acht!”
“Ik heb een perfect geheugen, hè.”
“Ja, qua eten. Qua wiskunde en de rest duidelijk minder.”
“Duh.” Ze pakt haar glas en stommelt naar boven.
En wij blijven achter, de bonbons en ik. Ach, kijk toch eens. Die prachtige, treurige eenzaamheid van een half aangebroken doosje pralines. Afgewezen, niet goed genoeg bevonden. Eigenlijk best wel zielig. Dus, zal ik dan maar? Ja, hè?
Soms blijft er in dit leven tóch nog iets zoets voor mij over.
