Fotobron: Pixabay.com
De kleine man heeft zich toegelegd op het uitbreiden en aanslijpen van zijn trukendoos. Bal achter het standbeen langs, even terughalen, links dreigen, rechts passeren, het gaat hem steeds beter af. Zo goed dat hij zijn opa op de overloop duizelig achterlaat en de tiende goal tussen de spaflesjes net zo uitbundig viert als de eerste.
Woensdag trainen, zaterdag spelen. Voorbij is de tijd van het kluitjesvoetbal. Als zijn medespelers met de tegenstander strijden om de bal, weet hij zich steeds beter strategisch op te stellen. Hij wacht tot het leren monster uiteindelijk zijn kant op rolt, waarna hij op snelheid het vijandelijke doel bestookt met harde schuivers. Hij oogt chill op het veld, maar is dodelijk.
Niet zelden kan hij daarna zijn ‘Ronaldootje’ doen en zijn teamgenoten uitgelaten in de armen vliegen. Ook de hand achter het oor met de blik op denkbeeldige tribunes heeft hij onder de knie. Net als de triomfantelijke glijpartij op zijn knieën over het gras.
FIFA Playstation kent weinig geheimen meer en ook het commentaar bij samenvattingen op tv wordt als een ervaren rot gegeven.
‘Mooie pass, Lekker man! Schieten dan!’
Messie is uit, M’bappé is in.
Het leven is voetbal en de verwachtingen zijn torenhoog. Zo hoog dat toen laatst de brief van de plaatselijke eredivisie FC met de seizoenskaart op de mat plofte, het logo op de envelop, hij meteen in vervoering uitriep: ‘Ben ik gescout?’
Ik zie mezelf, ook 6, eindeloos trappend tegen het met stoepkrijt afgetekende doel op de blinde muur achter ons huis. En ik verwacht elk ogenblik een man op een fiets die vol bewondering blijft staan en zegt: ‘Ik ben coach van ADO kom maar bij ons spelen.’
Tijden veranderen, dromen blijven… Gelukkig maar.
