Zo! Dus Mr. Marvis bestaat niet. Dank je wel, collega Paco! Wat een barre confrontatie met de werkelijkheid.
In mijn ogen was Mr. Marvis een rijzige man van in de vijftig, klein buikje, atletische gestalte, maar in verval, grijzend aan de slapen, maatpakken, handgemaakte brogues aan de voeten, lekkere luchtjes.
In mijn verbeelding kwam Mr. Marvis af en toe op bezoek in een van zijn fabrieken. Hij liep genoeglijk door de hallen, minzaam koutend met de meisjes achter de naaimachines. Af en toe een olijkheid, een klein kneepje hier en daar, en even voelen of de rek in het laatste model er wel goed inzat. Om daarna plaats te nemen op een terrasje aan zee voor gegrilde zeevruchten met Chablis.
Mijn Mr. Marvis heette George en had twee secretaresses, die hem op zijn zakenreizen in zijn privéjet vergezelden. Need I say more?
Mevrouw Marvis, Jane – ook eens zijn rechterhand, maar nu licht over de datum – was thuis op het landgoed en lag aan de rand van het 25-meterbad met stroomversnelling verscholen achter een van haar design zonnebrillen.
Terwijl Twin Lau, de Filippijnse butler, de humidor van meneer vulde met een nieuwe lading Cubaanse bolknakken, kwamen haar vriendinnen kirrend en kakelend door de openslaande tuindeuren naar buiten gehuppeld. Vijftien jaar terug in de tijd gebotoxt, gereviseerd op alle plekken waar de plastisch chirurg maar bij kon.
‘Alles okido, dear? George nog op de Maladiven?
Zo’n man dus en dan lees ik nu dat Mr. Marvis een ordinaire Brenninkmeijer is. Een van de tweehonderzoveel nazaten van Duitse textielbaronnen. Een gewone scharrelaar in textiel uit lage lonenlanden, waarschijnlijk net van het keurige, inclusieve en CO2-neutrale C&A-opleidingsinstituut.
Mijn Mr. Marvis veegde zijn achterste af aan het klimaat, met een briefje van 50 euro als het moest.
Het leven is een tranendal!
Mr. Marvis kan toch niet ontkennen dat hij hier een fantastisch podium krijgt. Die zit deze gratis reclame , hijgerig en met zijn hand in zijn meeademende short, aan zijn teambuildend personeel voor te lezen.