Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Er is weer iets nieuws op de psycho-markt. Iets dat eigenlijk al heel oud is. Ik heb er echter regelmatig last van, dus was het interessant om over nieuws over dit ouds te lezen. Wat dan? Nou, permastress! Prachtig woord, vind ik. Klinkt een beetje als iets uit de oertijd (het Perm en zo). Maar in waarheid kan er, volgens mij, geen woord moderner zijn.
Want waardoor komt het? Door de continue opeenvolging van allerhande crises die de tijd kenmerken waarin wij leven. Door het voortdurend onder hoogspanning staan en (re)ageren uit angst. Daardoor ben je dus zogezegd permanent gestresst.
Ik kan dat he-le-maal meevoelen: ik heb namelijk óók permastress. Simone heeft er eveneens last van. Nick beduidend minder, maar die zit dan ook regelmatig in zijn eigen wereld(en). En daar is alles óf vet chill (als in: lekker woest autovoetballen in Rocket League), óf alles wordt er systematisch aan gort geschoten, omdat dat zo hoort (zoals in First-Person Shooter games als Rainbow Six Siege). En mocht je onverhoopt sterven, krijg je gewoon weer een nieuw leven in een nieuw spelletje. Nick heeft dus zo zijn stressvrije toevluchtsoorden, de mazzelaar.
Een zorgwekkend groot deel van de overige mensheid – namelijk diegenen, die niet als Nick zijn – heeft daarentegen zó zeer met permastress te kampen dat normaal functioneren er niet meer inzit. Want crises. De politieke puinhopen en doorgesnoven, machtsgeile politici, de oorlog in Oekraïne, allerhande geopolitieke spanningen en de voortdurende dreiging die daarmee gepaard gaat, de klimaatangst, aangewakkerd door bosbranden, overstromingen, hittegolven, oververhitte zeeën, de corona-pandemie, de enorme inflatie en alle bijbehorende financiële problemen… Het enige wat je denkt is: welja, dit kan er ook nog wel bij… Houdt het dan nooit op?
Enfin. We leven dus in een tijd van chronische zorgen en nonstop sociale onrust. Dat maakt ziek. Zowel geestelijk als lichamelijk. Ik zie het om mij heen: in mijn vrienden- en kennissenkring is het aantal mensen dat sneuvelt door hartaanvallen, beroertes, depressies en kanker zienderogen gestegen. Althans, voor míj lijkt dat zo. Elke week hoor ik wel iets. En er is zelfs een redelijk recent onderzoek dat aantoont dat de hersenen van tieners sneller zijn verouderd als gevolg van de niet aflatende stress, veroorzaakt door al die absurde maatregelen en isolatie tijdens de pandemie.
Daarom geef ik nu volmondig toe dat ik ook last van permastress heb. Ik dacht eerst dat ik iets van depressieve neigingen in me had, maar dat voelde toch niet goed. Ik kon me er niet mee identificeren, zoals je dat vandaag de dag hoort te zeggen. Volgens Lisa, mijn platonische vriendin die ik laatst weer eens trof (daarover een andere keer meer), moet ik vooral focussen op de dingen die ik wél kan controleren. Gezond eten, sporten, meer slapen en zo. Maar volgens mij word ik daar ook niet gelukkig van. Dat zijn pure moetjes. En wat moet, doet nooit goed.
Maar verder heb ik dus eigenlijk geen idee wat ik verder nog zou kunnen controleren. Ik heb nog steeds onverminderd kinderzorgen, werkzorgen, wereldzorgen, besluitvormingszorgen en geldzorgen. En dan gaat mijn favoriete vrouwelijke icoon (Tina Turner) ook nog dood. De genadeklap.
Misschien moet ik toch een voorbeeld nemen aan Nick en elke avond lekker relaxed dertig dozijn mensen overhoop schieten. Net als John Wick, maar dan zonder echt bloed. Puur om af te reageren en stoom af te blazen. Om controle te hebben en te heersen. Om wat duurzamer te ontstressen. Pas maar op, want vanaf nu schiet ik vanuit mijn First Person tunnelvisie op alles wat praat of beweegt. Yes. No more permastress.
