Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Elke keer als ik een honderdtal gepasseerd ben, blik ik terug op wat ik allemaal al geschreven heb. Een soort van literaire nabeschouwing. Nu ben ik de 400 voorbij, en wat schetste mijn verbazing: ik zou mijn blogleven hier op HoeMannenDenken prima kunnen samenvatten met HTTP status codes.
De 100 range: Voor al uw (en mijn) informatieve antwoorden.
Voordat ik op de 100 zat, was ik aan het prutsen. Uitproberen. Raaskallen. Want: privé schrijfervaring gelijk nul. Vanaf de 100, een getal wat ik midden 2017 bereikte, kregen mijn blogs wat meer informatieve waarde. Het werden uitbraaksels die inzicht gaven in mijn leven, in mijn bestaan als verlaten man.
Onder de honderd ging het nog vooral over hoe alles zo gekomen was, waar het misgelopen was. HTTP 100: “Continue!” Thank you, Thank you. Deed ik. Maar na dat jaartje of twee aanklooien, ging ik toch meer op zoek naar de crux in mijn persoonlijkheid. HTTP 101: “Switching Protocols.”
Enfin: Ik was zoekende. En denkende. En verzuipende. Een ware D(r)enkeling. Oftewel: HTTP 102: Processing. The server is thinking through the request.
Vanaf de 200: Yes! Succes!
Mijn beste, meest succesvolle range blogs tot nu toe. Vind ik. De clicks gingen omhoog, Vrouw.nl ontdekte mij (en dumpte mij ook snel weer). Ik wentelde mij in fans. HTTP 200: OK! The request was successfully completed and the server gave the browser the expected response. Het standaard antwoord op alles. En op mijn eigen tien geboden voor de echte vent. HTTP 201: Content created. HTTP 202: Content accepted. Het leven was ineens weer mooi. Ondanks fases van HTTP 204: no real content – in de vorm van tieten met een strikje erom. Of partial content (206) en already reported content (208). Ik wilde nog wel eens in herhaling vallen. Maar: we gingen door, no matter what.
Vanaf de 300: Omleidingen en heroriëntaties.
Op periodes van succes volgt altijd het onvermijdelijke: een tijd van heroriëntatie en zelfreflectie. Vanaf HTTP 300 wordt eigenlijk met zoveel woorden gezegd: “You got redirected somewhere else. The request was received, but there’s a redirect of some kind.”
Enfin. Alles moest anders. Ik keek naar mezelf en vroeg me af: is dit alles? Nee. Dat was het niet. Dus ging ik daten. HTTP 303: See other(s). Ja, zelfs dames met horrornagels.
Was geen succes. Er volgden vele fouten. HTTP 400: error.
En dat is dus ook waar ik nu waarachtig ben aanbeland: in de code range der errors. Ja, de 400-range der HTTP-codes past vooralsnog het best bij mij. Want errors op errors.
HTTP 401: unauthorized. 402: payment required. 403: forbidden.
En ik vrees dat het vanaf hier gewoon verder gaat met bijvoorbeeld HTTP 406: not acceptable. 408: request timeout. 409: conflict. 410: gone. 417: expectation failed (so what’s new). 418: I’m a teapot (Ja echt, I kid you not!). En 425: too early? Je zou waarachtig een heel leven kunnen beschrijven met die vierhonderden.
Maar nu ben ik dus hier, dit is blog 404. Page not found.
Of op z’n Yoda’s: this page can not be seen as is. Niet gevonden. Niet gezien. En daarmee dus ook: non-existent, zoals dat in de filosofische fenomenologie aangehangen wordt. Zonder waarneming geen existentie. Niet gelezen is nooit geschreven. Dus heeft iemand, al is het er maar één, dit tóch tot hier gelezen? Mooi. Fijn. Kan ik alsnog verder met 405.
Ach, ik hoor je denken: die Denis. He has totally lost it. Volledig gaga geworden, die man. Wat zou hij gesnoven hebben?
En waarschijnlijk is dit schrijfsel inderdaad wayyy te warrig en vind je er geen zak aan. Als in: “Page not found funny.” Snap ik. Helemaal. Maar na 400+ wekelijkse schrijfsels vind ik dat ik mijzelf een raar hersenspinsel als dit best kan én mag permitteren. Het internet is nu eenmaal een speeltuin voor fantasierijke, gestoorde geesten, nietwaar? Dus ook voor mij.
Zeker in een tijd waar de doorsnee clickbait blog al door AI geschreven is, moet de menselijke gekte gekoesterd worden. Zie dit dan ook als een soort moderne poëzie van de ‘sick & tired’. Bij blog 500 heb ik die mentale internal server error hoogstwaarschijnlijk sowieso al lang en breed ontwikkeld.
Bliep.
