McDD – uit huis plaatsen

12-07-2023 door Gabriël van Eekelen

Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl

Het is warm buiten. Ook al is het middenin de nacht. De zomer drukt haar warme gloed door de slaapkamerramen.
Ik kan de slaap niet vatten.

Buiten klinken harde stemmen. De Roemenen van een paar huizen verder lallen met hun bier mee. Het gesis van de barbecue is hoorbaar en de vette rook van varkensvlees vult mijn neusgaten.
Maar zij zijn niet de reden dat ik niet kan slapen.

De auto begeeft het bijna. Het kreng start telkens maar niet, en áls hij rijdt lijkt het net alsof je in een rijtuiggie zit, zo erg hapert dat ding. Maar het beestje moet het nog even volhouden. De financiën laten het nu nog niet toe om in een nieuwe bolide te investeren.
Toch lig ik daar niet wakker van.

Mijn vrouw heeft long-COVID. Ze is een fractie van wie ze ooit was. En, hoewel het langzamerhand een stuk beter lijkt te gaan, zal ze eeuwig de gevolgen ervan moeten dragen. De opgelopen hersenbeschadiging zal niet meer herstellen, ze zal haar energie voorlopig nog flink moeten verdelen en dan heb ik het nog niet eens over de psychische aanslag op haar leven. De eeuwig energieke vrouw waarmee ik trouwde is op jonge leeftijd een licht dementerende dame geworden.
Ik lig er niet wakker van. Ze is de liefde van mijn leven. In voor- en tegenspoed.

Zo vlak voor de vakantie scheurde Dochter een stuk bot van haar knie af. De huppelende puber kan voorlopig niet zoveel meer. En toevallig zitten we drie vakantieweken in een huisje achteraf, tussen de bossen en de Maas. Daar waar vanalles te beleven valt als je goed ter been bent. Maar hoeveel potjes Skipbo moet je spelen om er voor haar een leuke vakantie van te maken?
Er is wifi, ik ga veel met haar koken en bakken en we kunnen via een vriendin een rolstoel lenen.
Ik slaap er niet minder om.

Bron: Pixabay

Toch kan ik de slaap niet vatten. Ik pieker me suf. 

We hebben recent het onmogelijke besluit moeten nemen om Zoon – gediagnostiseerd met McDD – uit huis te laten plaatsen. Een keuze die je nooit met je hart maakt. Maar het verstand heeft het moeten winnen. Het gaat nu eenmaal niet meer.

Zoon is beginnend puber. Hij wordt steeds sterker en hem fixeren als hij agressief is wordt steeds meer onmogelijk. Daarbij glijdt Zoon steeds verder in zijn autisme. De discrepantie tussen zijn werkelijke leeftijd en zijn emotionele leeftijd is steeds lastiger te behappen. Hij duikt verder en verder in zijn eigen zwarte, gestructureerde wereld en we krijgen hem daar niet meer uit.
We hebben geen keuze meer.

Het verstand staat achter de beslissing, maar mijn hart haat mij.

Ik lig daar wakker van.

Meer blogs over McDD lezen? Klik hier.